LOSSER - De gemeente Losser wil een opvanglocatie voor Oekraïense vluchtelingen inrichten aan de Gildehauserweg op de plek van de voormalige tennisbanen. De gemeente Losser heeft de landelijke opdracht om 150 Oekraïense vluchtelingen op te vangen. Dit gebeurt nu op vijf locaties in Losser, De Lutte en Beuningen.

Sinds 2022 is voormalig hotel Marktzicht in gebruik als Oekraïne-opvang. Vanwege de geplande ontwikkeling van het Martinusplein moest de gemeente op zoek naar een nieuwe plek.

De gemeente wil op de plek van de voormalige tennisbanen aan de Gildehauserweg in Losser zeven woonunits plaatsen voor maximaal 42 Oekraïense vluchtelingen, afhankelijk van de samenstelling van de gezinnen of huishoudens. In de loop van 2026 komen hier nogeen twee units bij. In totaal kunnen er dan maximaal 54 mensen op de locatie wonen. Op het terrein worden ook parkeerplekken ingericht voor de bewoners. Het gaat om een opvanglocatie voor de duur van 5 jaar. Wethouder Milad Lahdo: “Het gaat om een opvang voor mensen die al langere tijd in Marktzicht wonen. Veel van hen hebben werk, hun kinderen gaan naar school en sporten bij de lokale verenigingen. Het zijn mensen zoals wij allemaal, alleen zijn zij getroffen door een oorlog in hun moederland. Ik ben blij dat we ze hier fatsoenlijke zelfstandige woonruimte kunnen aanbieden.” Voor deze opvanglocatie is een vergunning nodig. De gemeente vraagt hiervoor een buitenplanse omgevingsplanactiviteit .

De gemeenteraad brengt 11 november advies uit over deze aanvraag. Bij een positief advies kan de bouw starten. Voordat dit besluit is genomen worden al voorbereidende werkzaamheden uitgevoerd, zoals het bouwrijp maken van het terrein. De gemeente wil hiermee een goede invulling geven aan een nu leegstaand terrein.

Zeeland ligt in Nederland: een begin van een open deur, maar niet voor de  wat onbevangen vriendin van onze zoon, die vroeg hoe laat wij het vliegtuig namen. Enfin, het is evengoed een tamelijk eind rijden vanuit Twentse dreven. Dochterlief had een weekeind in een bekend ressort geboekt en aan de foto’s te oordelen ging het om een idyllisch gelegen strandhuis zonder buren.  Het betrof hier echter het vijfde huisje  van links, oftewel de 97^ste vanaf rechts gerekend.  Die fotograaf is een oplichter.

Wij waren met z’n zevenen, te weten onze dochter met haar man en ons kleinkind, dat wil zeggen een koter van juist één jaar. De eega en ik kwamen met onze kortbenige hondjes, wat het bonte gezelschap completeerde. De excrementen van die beesten moesten daar opgevangen worden  om deze drie kilometer verder in een bak te deponeren. Onze honden schijten alsof er prijzen voor worden uitgeloofd.

Om ieders privacy te waarborgen mochten wij de zolderkamer de onze noemen. Deze was bereikbaar via een smal en ongeveer verticaal gesitueerd trapje, waar vermoedelijk ontelbare gasten voor ons gillend vanaf gedonderd waren, getuige de deuken in het laminaat  aan het begin van deze dodentrap.

Ons verblijf van een lang weekend bleek nauwelijks lang genoeg om bij te komen van een halve dag durende reis slash helletocht, veroorzaakt door de hitte gecombineerd met zes files. Gelukkig bracht de kleinzoon weer een lach op onze verwrongen gelaatstrekken. Het manneke, bekend onder de koosnaam Oliebol, is steeds in de veronderstelling dat hij onderdeel is van een dolkomische voorstelling. Hij lachte olijk,   smeet speelgoed van het hooggelegen terras het zand in en sloopte alles dat hij op zijn wandeltochten tegenkwam. Zo waggelde hij telkens naar de gebarricadeerde poort, die hij met onvermoede kracht en vindingrijkheid poogde te  verwijderen.  Een moment van onoplettendheid en er sneuvelde de nodige inboedel. Hij kijkt er steeds verheerlijkt bij en slaakt voortdurend blije kreetjes.

Het was een warm weekend, terwijl de combinatie harde zeewind en zand  de argeloze bezoeker zodanig zandstraalt, dat men er de gelaatstrekken van een stokoude bedoeïen aan overhoudt. De maaltijden bestonden voor een kwart uit zand en ook tijdens de conversatie  verschenen er korrels in de mondhoeken. Het verklaart wellicht de zwijgzaamheid van de Zeeuwen.

Een weekend in Zeeland is niettemin een aanrader. Men vezekere zich dan wel van de aanwezigheid van een Oliebol.

TEKST: ERIK ENDLICH

WIERDEN  - De gemeente Wierden en gebiedsontwikkelaar RoTij Projecten BV zetten samen een forse stap richting de verdere ontwikkeling van de wijk Zuidbroek. Beide partijen ondertekenden afgelopen week een intentieovereenkomst voor het nieuwbouwinitiatief ‘Klumpershoek’. Deze nieuwe wijk komt ten oosten van de Wierdense Aa; er worden volgens de planning circa vierhonderd woningen gebouwd.

Met deze intentieovereenkomst wil de gemeente de womingbouw een impuls geven, waaronder de bouw van zorgwoningen. 'Dit past bij onze ambitie om een toekomstbestendige gemeente te zijn waar iedereen prettig kan wonen', aldus wethouder Ten Brinke. Het nieuwe gedeelte van de wijk maakt in principe geen onderdeel uit van de eerder gerealiseerde delen van Zuidbroek en krijgt daarom een eigen naam en karakter.

De komende periode sleutelen gemeente en ontwikkelaar verder aan het uitwerken van het stedenbouwkundig plan en de bijbehorende procedures. Volgens directeur Companje van Roosdom Tijhuis moeten de plannen tot concretiserring leiden. 'De komende periode staan we samen aan de tekentafel om een plan te maken dat past bij de omgeving en aansluit bij de woonwensen van de inwoners.' Daarna volgt het bouwrijp maken van de gronden en de uitgifte van de eerste kavels. Naar verwachting wordt het plan vanaf 2028 in meerdere fases ontwikkeld. Meer informatie over het vervolg van dit project en de verkoop van kavels en/of woningen volgt op een later moment.

De vraag is wat er na de bouw van woningen overblijft van het kenmerkende landschap met zijn vergezichten en de doorkijkjesAlles wat van waarde is. is weerloos...  en fragiel.. Zuidbroek verandert in XL-tempo.

Het lijkt vervolgens een kwestie van tijd dat Wierden en Enter verklonteren en de volgende stap  is dan de annexatie van het zowel Wierden als Enter  als van door de  XL Busines Park,.

meer volgt....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

gemeente als de slingerwegen

Afgezien van lieden die geplaagd worden door een belast verleden – mepgrage ouders, een geile oom, een reeks pleeggezinnen  - ziet de doorsnee mens het verleden door een roze bril. Ach! Hoe onbekommerd sleten wij de dagen, huppelend door bos en over hei, hutten bouwend, een eerste verliefdheid, des morgens in pyjama en verwachtingsvol naar beneden waar de Sinterklaascadeaus lagen.

De magische Kerst met de ouderwets opgetuigde  boom, het… enfin, de oudere lezer ziet een en ander reeds voor zijn geestesoog passeren.Wij, te weten vader, moeder en deze jongen, gingen tijdens de zomerdag naar de camping in Lemmer, Geen zonnig weekend of kortere dan wel langere vakantie en daar gingen we weer. Over de schier eindeloze weg door de polder naar het zuidelijkste puntje van Friesland, alwaar wij nabij genoemd gehucht een caravan met voortent betrokken. Wij waren daar met drie andere families, behorend tot de vriendenkring van mijn ouders.

De magie van die zonnige dagen en de leut van vier families die elkaar al flauwekullend de maat namen, terwijl een nazaat van één hunner mijn kameraad was: dit alles leidt tot herinneringen die overheerst worden door gevoelens van melancholie. Vooral  omdat het zo’n 55 jaar geleden is en de hoofdrolspelers reeds geruime tijd geleden gingen hemelen.

Onlangs rees de gedachte om voor de overgebleven kinderen een reünie te organiseren. Na lang getouwtrek over wanneer een ieder kon, troffen wij elkaar afgelopen donderdag in Lemmer, als bejaarde criminelen die de plaats delict opnieuw bezoeken. De eerste gedachte die ongetwijfeld is gevoeld maar waar niemand het over had: hoe stokoud  iedereen is geworden.  Daar betrokkenen meer verleden dan toekomst hebben ging het dus permanent over wat wij nog van die Lemmertijd wisten. Nu: heel veel. Duidelijk was, dat ik als jongeling destijds niet alles meekreeg, te meer daar vader mij meenam naar desolate visstekken  terwijl sommige anderen verkering kregen en tegen de mores van die tijd ongehuwd de liefde bedreven. Maar ja: ik was een bloaske en wist niet beter.

Enfin, het werd een aangename “trip down memory Lane”.

De wederhelften die ons vergezelden en die onbekend zijn met het Lemmergebeuren, hadden hun eigen herinneringen. Maar daarin waren wij niet geïnteresse

TEKST ERIK ENDLICH