Laser op

Hoewel het bezit van een hond bijdraagt aan de sociale cohesie in de buurt, werkt het ook wel eens andersom: bijtgrage exemplaren en chagrijnige bazen alsmede zure bejaarden die op te snelle e-bikes je trouwe makker bijkans over de staart rijden: het is geen zeldzaamheid. Maar zo zout als wij het afgelopen vrijdagavond hebben gegeten is ons niet overkomen. Hoewel, eerder beschreef ik op deze plaats hoe een herder onze honden aanviel, waarop de man en vrouw die kennelijk de bezitter van dat kreng waren, ons bedreigden en waarbij de man zelfs handtastelijk werd en mij begon te duwen.

Een op z’n zachts gezegd merkwaardige ontmoeting, waarbij een excuus voor het onaangepaste gedrag van die herder en de vraag of onze aangelijnde honden niets mankeerde dus niet aan de orde  kwam.

Enfin: afgelopen vrijdag avond dus. Wij lopen ons rondje en vermoeden dat genoemd duo zich een honderd meter verderop in dezelfde richting begeeft. Niet van zins af te wijken van ons dagelijks blokje om passeerden wij bedoeld duo, dat hun herder nu wel aan de lijn had, hoewel het beest als een gek tekeer ging. Zij stonden gedrieën op het gras en de man – nu komt het – begon een laserpen op onze ogen te richten, wat ons tijdelijk verblinde. De vent riep: “Dat is niet fijn hè, mongolen!” We waren andermaal flabbergasted. Ik riep iets van hoe zielig en asociaal hij was, waarop zowel man als vrouw bedreigende taal uitsloeg.

Het is de vraag of tegen deze lieden, die het om volkomen onbegrijpelijke redenen op ons voorzien hebben, enig kruid gewassen is. Ik denk inmiddels van wel.  Aangezien wij niet van zins zijn een andere kant op te lopen, bewapenen wij ons thans met een mobieltje. Mochten wij ons voor  de derde maal geconfronteerd zien met dit duo, dat vermoedelijk zwakzinnigheid combineert met een hevige vorm van agressie, dan ga ik ze filmen opdat de koddebeiers bewijs hebben, want zonder dat heet het: ja maar het is uw verklaring tegen die van de anderen.

Kans dat de man probeert mij mijn mobiel  te ontfutselen. Ik oefen inmiddels dagelijks op de bokszak. Oplaseren jullie

TEKST: ERIK ENDLICH