Zeeland ligt in Nederland: een begin van een open deur, maar niet voor de  wat onbevangen vriendin van onze zoon, die vroeg hoe laat wij het vliegtuig namen. Enfin, het is evengoed een tamelijk eind rijden vanuit Twentse dreven. Dochterlief had een weekeind in een bekend ressort geboekt en aan de foto’s te oordelen ging het om een idyllisch gelegen strandhuis zonder buren.  Het betrof hier echter het vijfde huisje  van links, oftewel de 97^ste vanaf rechts gerekend. Die fotograaf is een oplichter.

Wij waren met z’n zevenen, te weten onze dochter met haar man en ons kleinkind, dat wil zeggen een koter van juist één jaar. De eega en ik kwamen met onze kortbenige hondjes, wat het bonte gezelschap completeerde. De excrementen van die beesten moesten daar opgevangen worden  om deze drie kilometer verder in een bak te deponeren. Onze honden schijten alsof er prijzen voor worden uitgeloofd.

Om ieders privacy te waarborgen mochten wij de zolderkamer de onze noemen. Deze was bereikbaar via een smal en ongeveer verticaal gesitueerd trapje, waar vermoedelijk ontelbare gasten voor ons gillend vanaf gedonderd waren, getuige de deuken in het laminaat  aan het begin van deze dodentrap.

Ons verblijf van een lang weekend bleek nauwelijks lang genoeg om bij te komen van een halve dag durende reis slash helletocht, veroorzaakt door de hitte gecombineerd met zes files. Gelukkig bracht de kleinzoon weer een lach op onze verwrongen gelaatstrekken. Het manneke, bekend onder de koosnaam Oliebol, is steeds in de veronderstelling dat hij onderdeel is van een dolkomische voorstelling. Hij lachte olijk,   smeet speelgoed van het hooggelegen terras het zand in en sloopte alles dat hij op zijn wandeltochten tegenkwam. Zo waggelde hij telkens naar de gebarricadeerde poort, die hij met onvermoede kracht en vindingrijkheid poogde te  verwijderen.  Een moment van onoplettendheid en er sneuvelde de nodige inboedel. Hij kijkt er steeds verheerlijkt bij en slaakt voortdurend blije kreetjes.

Het was een warm weekend, terwijl de combinatie harde zeewind en zand  de argeloze bezoeker zodanig zandstraalt, dat men er de gelaatstrekken van een stokoude bedoeïen aan overhoudt. De maaltijden bestonden voor een kwart uit zand en ook tijdens de conversatie  verschenen er korrels in de mondhoeken. Het verklaart wellicht de zwijgzaamheid van de Zeeuwen.

Een weekend in Zeeland is niettemin een aanrader. Men vezekere zich dan wel van de aanwezigheid van een Oliebol.

TEKST: ERIK ENDLICH

Der goat mear leu dood in berre as in ‘t vliegtuig. Woarheaid as ne koo. Doar dachen ik an op de BHV-herhalingscursus biej ’t OCT. Alleman mu-w learen re-animeern. Rechtevoort geet det met slim geavanceerde oefenpoppen woerop ze precies köant ofleazen o’j de böste nit te depe indrukt, 30 keer achter mekoar poompt en o-j nit te völle loch in ’t slachtoffer poest. De apparatuur teelt dat allemoal op en dan zegnt z’oe wat een oaverleavingskaans van ’t slachtoffer is. Ik zatte op 99 proceant. De’s een mooi ciefer netuurlijk…mear dan mu-j wál in actie kommen at ‘r ene ne hartanval krig. En dee actiebereaidheiad registreert het apparaat nit. Doarumme vertelt zukke getallen mear een klean stukn van de echte woarheaid.

A’j ne hartanval kriengt boeten het zeeknhoes, is de oaverleawingskaans duur re-animeren grötter as ín het zeeknhoes. De enthousiaste instructrice zea: “Waar dat aan ligt, kunnen we nog géén finger achter krijgen.” Mer iej hooft volgens miej ginnen Maurice de Hond te wean um te zeggen det in een zeeknhoes vuural zeeke leu ligt dee ook aandere dinge mangelt.

Frans Timmermans was as een wich zo bliej det 88 proceant van de Groen Links PvdA-achterban vuurstaander is van de fusie. Mer van alle PvdA-leden hef 57 proceant estemd en van dee 57 proceant was 51 proceant vuurstaander van de fusie met Groen Links. Dus fealijk hef iets mear as de helfte stemd en van dee helfte is de helfte vuur de fusie…!? Dan kan Timmermans wal zegn “bijna Noord-Koreaanse getallen”, mear dan sjoemelt hee nét zo hard met de ciefers as ze in Noord-Korea doot.

Biej de SGP in Riessen is discussieerd oawer vrouwleu op de verkiezingslieste. De SGP hef in Riessen roem 1000 leden. Op dee bewuste vergadering warren 66 kearls en doarvan was een groot deel teegn. Vuural de echte hardliners hadden de möaite nömmen um op de vergadering te kommen. Mear wat dee aandere leden deankt, weet wiej nit, want ze warren der gewoon nit. Kö’j wal zeggen: een groot deel van dee vergadering wes teegn. Mear dee ciefers vertelt oe fealijk niks.

Ciefers liekt exact, mear der heurt aaltied een verhaal biej. Nit allene statistieken mu-j met nen grootn körrel zoolt nemmen, mear álle ciefers. Of ’t geet um de oawerleawingskaans van 99 preceant as ik oe re-animere of um de Noord-Koreaanse instemmingsciefers vuur de fusie van GL en de PvdA. Jammer van ne mooie club as de PvdA.

TEKST: GERRIT DANNENBERG

Het legendarische radioprogramma Radio Tour de France komt naar Rijssen. Vlak voor de start van de Tour de France, pakt de Ronde van Overijssel op 24 juni uit met een bijzonder wielercafé in het Parkgebouw. Met bekende namen zoals meervoudig etappewinnaar Michael Boogerd en (oud)verslaggevers Sebastiaan Timmerman en Sjors Frölich.

Het is een van de bekendste deuntjes op de radio: de finishtune van Radio Tour de France. Wie dat hoort denkt aan vakantie, zon, ontspanning, plezier, nostalgie en natuurlijk Tourkoorts. Dat stijgt op 24 juni in Rijssen naar grote hoogte, tijdens het speciale wielercafé in het teken van de Ronde van Frankrijk. 

De Ronde van Overijssel kon dit jaar helaas niet doorgaan, omdat er geen politiebegeleiding was vanwege de Navo-top. Dat betekent echter niet dat de organisatie de benen heeft stilgehouden. Koersdirecteur Theo de Rooij kent als oud-renner en voormalig ploegleider de Ronde van Frankrijk als geen ander. Hij bedacht' 'ICI Radio Tour de France a Riessen'.

Een bijzondere wieleravond waar de liefhebber zich live in de studio waant.

Met vijf speciale gasten, die meewerkten aan het succes van Radio Tour de France. Sjors Fröhlich, Jacob Bergsma, Jaap Hofman, Michael Boogerd en Sebastiaan Timmerman vertellen over het bijzondere werk achter de schermen. 

Dinsdag 24 juni belooft een avond vol bekende klanken en jingles, bekende wielerfragmenten, beelden en herinneringen aan een ver en recent Tourverleden. Vanzelfsprekend blikken zij vooruit op de aanstaande Ronde van Frankrijk. Een beperkt aantal kaarten is te bestellen via de site van het Parkgebouw in Rijssen.

Hoewel menigeen gebukt gaat onder het leed dat men vreest, levert de confrontatie met het overlijden van een naaste vanzelfsprekend meer impact op. In het algemeen gesproken dan, want in hoeverre het afscheid door de achterblijvers als bijzonder verdrietig wordt ervaren, hangt van de betreffende personen af – en vooral van de gedachten over leven&dood.

Immers: men kan een enorme hekel hebben aan de overleden persoon of de weerzin tegen het lijk ontwikkelen indien bijvoorbeeld blijkt dat deze bij leven het familiekapitaal vergokt had. Aldus valt de verwachte nalatenschap ernstig tegen. Dan zijn er nog types, die aan het een of ander geloof troost ontlenen of zelfs berusten in het lot van het dode familielid, omdat de Voorzienigheid in zijn oneindige wijsheid had besloten het lid bij zich te roepen. Eveneens bestaan er lieden die geen traan laten om het verscheiden van een mens, maar zich verdrinken in het verdriet om het heengaan van een huisdier: een kwestie van voorkeur.

Ik behoor tot geen van de beschreven categorieën.  Het geloof in de Here is mij niet bijgebracht, noch ontleen ik aan het evidente leed in dit ondermaanse de overtuiging dat een blijmoedige maar onzichtbare architect des levens dit alles laat welgevallen.

Hoewel ik wel degelijk verdrietig ben omdat een familielid of kennis is weggevallen, ligt het niet in mijn persoonlijkheid besloten dat ik langdurig traantjes pleng. In het milieu waarin zowel deze jongen als mijn eega  is opgegroeid, is de nuchtere grondgedachte: dood is dood en veel janken brengt daarin geen verandering teweeg. In het algemeen gesproken is dat het uitgangspunt. Het leidt er bijvoorbeeld toe, dat ik steeds het woord mag voeren bij uitvaarten. Ik citeer met heldere stem en zonder gesnotter uit mijn aantekeningen, de humor niet mijdend. Immers was iemand niet als zijn of haar laatste uren, maar een mens dat bij leven gelachen en gedold heeft.

Die these is de onze: de wederhelft en ik hebben veel lol. Dan valt er nog genoeg te zeggen bij onze uitvaart. Die hopelijk nog lang op zich laat wachten.

TEKST: ERIK ENDLICJH