Wij, te weten de eega en ik, mogen graag een goede film zien. Deze onderscheidt zich van de mindere filmprent door het geloof van de kijker. Ziet deze acteurs die de realiteit dicht weten te benaderen, dan heeft de toeschouwer de illusie dat het echt is. Hoe het ook zij, ik kan mij  persoonlijk niet los maken van de gedachte, dat wij kijken naar gewezen toneelstudenten die iets naspelen en daar een inkomen uit generen. Bedenkt men tevens dat er cameralieden, geluidslui en een regisseur omheen staan, dan is de lol er terstond af. Het is slechts fake.

Met sport is dat vanzelfsprekend anders; hoewel ook hierbij geld een rol speelt, doen atleten  hun stinkende best. Wellicht is voetbal een uitzondering, daar ook hier mening acteur actief is en vooral in het doelgebied van de tegenstander omstandig en zonder aanwijsbare reden ter aarde stort, daarbij luid misbaar makend. Ook hierbij wordt mijn ergernis gevoed.

Bij de Tour wordt ik geen moment in de verleiding gebracht om te twijfelen aan de oprechtheid van de coureurs. Je kijkt naar puur drama zonder het gevoel dat je bedonderd wordt. Ik volg steeds de etappes  ( het voordeel van een werkloos bestaan) en staar gefascineerd naar demarrages, sprintgeweld, klimgeiten, de fraaie Franse natuur en zij, die snoeihard tegen het asfalt stuiteren. Dat laatste is bijna voelbaar en het is hartverscheurend  te zien dat de bloedende renners vervolgens op hun fiets stappen. Waar voetballers via een brancard uiteindelijk in een ziekenhuisbed belanden, daar fietsen deze frêle mannen doodleuk met 60 terug in het peloton.

Dit uiterst fascinerende fietsgeweld laat mij geen minuut los. Waar ik gewoon ben – en geleerd heb – om mijn sprekende wederhelft nauwgezet aan te horen en adequaat te antwoorden, ben ik mij tijdens de Tour nauwelijks bewust van een lichte brom op de achtergrond, die naar ik later begrijp afkomstig is van mijn vrouw, die tevergeefs mededelingen doet.

Het is een ontsnapping waar ik in zit. Want de Tour wacht op niemand.

TEKST: ERIK ENDLICH

VROOMSHOOP - De ChristenUnie  in  Twenterand presenteert met  Inge Kamphuis als lijsttrekker voor de gemeenteraadsverkiezingen van maart 2026. De selectiecommissie heeft met Kamphuis gekozen voor een kandidaat met een groot lokaal netwerk, bestuurlijke ervaring en sterke binding met de samenleving.

Kamphuis nam in 2020 al zitting in de gemeenteraad als opvolger van toenmalig fractievoorzitter Smelt. Sindsdien heeft zij zich volgens de commissie bewezen als betrokken en kundig raadslid. Met haar benoeming tot lijsttrekker kiest de ChristenUnie voor continuïteit én vernieuwing.

Kamphuis is woonachtig in Vroomshoop, maar geniet brede bekendheid in heel Twenterand. Als professional in de zorg heeft ze dagelijks oog voor wat er leeft in de samenleving. Daarnaast is zij actief in het culturele leven — zo speelt zij mee in de lokale revue — en is ze regelmatig te vinden langs de lijn bij de voetbalwedstrijden van haar kinderen.

mMet Inge Kamphuis hebben we een lijsttrekker die midden in de samenleving staat. aldus de selectiecommissie. 'We mikken op een breed kiezerspubliek dat zich herkent in een redelijke koers en sterke bestuurskwaliteiten.”

De ChristenUnie Twenterand laat weten het volste vertrouwen te hebben dat Kamphuis en haar team in staat zijn een verbindend geluid te laten horen en kiezers uit alle dorpen van de gemeente aan te spreken.

 

ENTER/HELLENDOORN – Al jaren geldt de Enterse Zomp als een trots varend icoon op de rivier Regge.  Het betreft ‘stille’ en daardoor duurzame en manier om bezoekers kennis te laten maken met de geschiedenis van Twente nieuwe Europese binnenvaartregels dreigen nu een einde te maken aan deze vaartochten.  Samen met de gemeenten Rijssen-Holten en Hellendoorn heeft Wierden daarom een brief gestuurd aan het ministerie van Infrastructuur en Waterstaat. Ze roepen daarin op tot maatwerk en vragen om een ontheffing van de nieuwe regels voor historische schepen zoals de zomp.

'De Enterse Zomp is veel meer dan een boot,” benadrukt wethouder Kortenhoeven van Wierden. “Het is een levend stuk geschiedenis dat onze streek met trots laat zien aan bezoekers. Vrijwilligers houden deze traditie in stand. Als we hen nu opzadelen met onhaalbare regels en kosten, dan raken we iets waardevols kwijt.'

De Enterse Zomp is een replica van de houten vrachtschepen die vroeger goederen over ondiepe rivieren vervoerden. Nu vaart de zomp, stil, schoon en met lage snelheid, met bezoekers over de Regge en vertelt het verhaal van vroeger, midden in het landschap van nu. Educatief, toeristisch én duurzaam.

“We zijn niet tegen regelgeving, maar die moet wel passen bij de praktijk,” zegt wethouder Kortenhoeven van Wierden. ‘De Regge is geen drukke vaarroute en de zomp vaart geen tientallen kilometers per dag. Wat in Duitsland kan met ‘Traditionsschiffe’ moet hier toch ook kunnen? We roepen het ministerie op om ons de ruimte te geven om dit erfgoed levend te houden.”

De nieuwe regels stellen zware eisen aan onder meer vaarbevoegdheid en technische keuringen. Die zijn vooral bedoeld voor de commerciële en grensoverschrijdende binnenvaart. Voor kleine, lokale initiatieven zoals de zomp zijn ze niet realistisch. Vrijwilligers, vaak al jaren betrokken, zouden extra certificaten en medische verklaringen nodig hebben. Ook de kosten van verplichte keuringen zijn nauwelijks op te brengen.

De drie gemeenten vragen daarom het ministerie om snel een tijdelijke ontheffing toe te kennen, en te werken aan een structurele oplossing. “We moeten voorkomen dat deze mooie traditie straks stilligt door regelgeving die niet past bij de schaal en het karakter van de zomp' aldus aldus Kortenhoeven.

TEKST: WILLLEM BIJ KERK

 

Wij zijn van de korte vakanties, zeg: een lang weekend. Dat komt omdat onze hondjes complex zijn.  Vanwege hun leeftijd, die dubbele cijfers telt, is een verre reis uit den boze. Nu zij de kofferruimte moeten delen, is hun bewegingsvrijheid tijdens het vervoer beperkt, kortom: grensoverschrijdend  transport is uit den boze. Eenmaal ter plaatse wordt comfort door het bejaarde duo op prijs gesteld. Aangezien het ook erfhonden zijn en Fremdkörper luid blaffend wordt aangekondigd, is buitenaf een vereiste. En dan zeggen ze dat een vakantie met  kinderen lastig is.

We vonden via een natuurhuisjesclub een adres in Friesland, dat aan alle eisen leek te voldoen. Afgezonderd  en nota bene op een woonboot, waar ons keffende duo een comfortabel treeplankje op en af kon. Het leek al met al een honds ideaaladres.

Nu, dat was het niet. De idylle van een afgezonderd bestaan zonder toestanden bleek zelfs in de Friese binnenlanden niet mogelijk. Omringd door een vloot van campers en een klein dorp aan vakantiehuisjes waarin diverse hondenbezitters, maakte dat onze inmiddels hees blaffende honden volledig uit hun dak gingen. Soms stierf hun doordringende vocale prestaties weg door druk verkeer, dat vlak langs de woonboten – want de onze bleek niet de enige – raasde.

Het betrof een smal B-weggetje, wat geen hindernis vormde voor de kennelijk lokale verkeersdeelnemers, die met een ongekend hoge snelheid naar onbekende bestemmingen ijlden. Althans: vooreerst was onduidelijk waar het naar toe ging. Pas later begrepen wij dat de dichtstbijzijnde supermarkt 25 kilometer ver is. Men wil kennelijk vlot heen en weer om leeftocht te scoren en daarbij zo min mogelijk tijd te verdoen. Dat er volgens Flitsmeister geen controle is, zal zeker geholpen hebben.

De combinatie van een al te gezellige omgeving gecombineerd met notoire hardrijders op twee armen afstand  onderstreept het belang van het gezegde, dat de mens reist om thuis te komen. Wat is het hier toch rustig.

TEKST ERIK ENDLICH