Nu de onberekenbare Trump – zo leert de actualiteit –  zich heeft laten inpakken door de oorlogsmisdadiger Poetin, is verre van denkbeeldig dat laatstgenoemde de Europese grenzen wenst aan te passen. De machtswellust van deze potentaat is lastig te overschatten, wat leidt tot de conclusie dat wij paraat dienen te zijn. De vraag is hoe.

Weliswaar heeft Europa het over aanzienlijke budgetten voor defensie, waar de wapens vandaan komen is ongewis. Het ijzerwerk bestaande uit enorme tanks en zwaar geschut zal, zo leert de oorlog in de oost, tot schroot worden geschoten door enorme hoeveelheden drones. Om deze uit de lucht te schieten dienen wij afweergeschut van de Amerikanen te betrekken. Inmiddels weten wij dat Trump de onbetrouwbaarheid van een roulettetafel paart aan het ego dat wij aantreffen bij narcisten, zodat er in dat opzicht weinig reden is tot optimisme.

Na deze heldere doch tot zwaarmoedigheid leidende analyse rest de vraag: hoe verder. Handige producenten trachten ons radio’s te slijten die op batterijen werken, stellen pakketjes samen waarin conserven, een uitgebreide EHBO-kist, enige vuurpijlen en een Zwitsers zakmes ons door de oorlogsjaren moeten slepen.  Reeds na een maand zitten wij evenwel op zwart zaad.

Daarom roep ik de lezer op om zich te bekwamen in weerbaarheid. De laatste wereldoorlog leerde: wie zand in de raderen van de vijand gooit, zal het wellicht bezuren – maar de machinerie komt tot stilstand. Dat is andere koek dan in een hoek je van de kruipruimte te luisteren naar bewindslieden die vanuit een overzees gebiedsdeel ons monter over de batterijradio (als die nog werkzaam is)  toeroepen het vol te houden, er het beste van te maken en de tanden op elkaar te zetten. Maar wat kopen wij voor deze woorden?

Daarom ben ik voornemens de burgerman en -vrouw te bekwamen in guerrilla-technieken en hoe een vijandelijk element met enige grepen en klappen het zwijgen op te leggen.  Ook senioren, waartoe ik zelf behoor, kunnen dat leren.

U hoort binnenkort van mij. Eerst nog wat werkjes over die zaken doorlezen.

TEKST ERIK ENDLICH

Ons kikkerland staat bekend om de vele clubs, verenigingen en andersoortige verbanden waarbinnen ontelbare burgers actief zijn. Elders in de wereld kent men dat fenomeen ook, maar dan gaat het over voetbal dan wel betreft het een serviceclub zoals bijvoorbeeld de Lions. Maar bij ons is de clubdichtheid veel groter dan elders.

Vroeger was het nog erger, als ik dit zo noemen mag. Men verzamelde op manische wijze suikerzakken, sigarenbandjes, speltjes en de welbekende postzegels. Er was wekelijks wel ergens een beurs die uitpuilde van de fanatieke verzamelaars. Nu, deze vorm van vrijetijdsbesteding is inmiddels passé en wordt nog slechts bedreven door autisten, die in achterkamertjes keer op keer de eigen collectie ordenen.

Ook oude doos zijn spellen zoals sjoelen en mens-erger-je-nieten, die eveneens tijdsens hoogtijdagen in hallen door duizenden werden beoefend. Mijn eega, een tiener nog, sjoelde des zondags met haar ouders en oma en wel op zeer fanatieke wijze. Na jaren van deze vorm van huisvlijt vond men het tijd worden om de inmiddels verkregen bedrevenheid in een groter verband te beproeven. Aldus toog men naar een ander deel van Enschede, waar zij toen woonden: in de Diekmanhal vond er een toernooi plaats.

De veronderstelling dat de wederhelft en haar familie daar potten zouden breken leed ernstig schipbreuk: ze werden weggespeeld alsof ze de sport voor het eerst bedreven. Mijn vrouw en schoonfamilie zijn meen ik na deze desillusie overgegaan op een wekelijkse pot kwartetten. Dit kaartspel is nimmer in groter verband gespeeld.

De beschreven beproeving ziet men overigens vaker in verenigingsverband. In die min of meer inteeltachtige ambiance wordt de plaatselijke held – sporter of anderszins – op het schild gehesen, waarna de gedachte postvat dat de club als het ware een supertalent heeft gebaard. Hij dan wel zij steekt met kop en schouders uit boven de stumpers en houten klazen uit het clubbestand.

Verwachtingsvol laat men bedoeld juweel los in een competitie die boven het lokale niveau uitstijgt. Vervolgens ziet men de gekoesterde held in het zand bijten: het is zogezegd brandhout, deze bakt er niets van, men valt door de mand en zo meer.

De moraal: blijf vooral uw club trouw.

TEKST ERIK ENDLICH

TWENTE - Voor de parochies van  Sint Marcellinus (Nijverdal-Enter-Wierden-Rijssen en omstreken) betekent de aangekondigde benoeming door paus Leo XIV van pastoor en  vicaris Cornelissen tot bisschop van het bisdom Groningen-Leeuwarden.  Pastoor Cornelissen zal worden opgevolgd door pastoor Mauricio Meneses Santiago, op dit moment pastoor van de parochie H. Titus Brandsma, in Wageningen, Veenendaal en omgeving. De benoeming zal ingaan op 1 oktober en hij zal gaan wonen in Raalte.

 De installatieviering van Mauricio Meneses zal 8 november plaatsgrijpen te Raalte. Vanaf het weekend van 18 oktober zal hij start maken met de pastorale werkzaamheden Cornelissen neemt zondag 21 september om 10.00 uur in de kerk van de H. Dionysius in Rijssen.

 Pastoor Mauricio Meneses is afkomstig uit Colombia. Hij werd geboren op 6 juli 1984 in Conversion in het Noordoosten van het land. Het gezin telde naast hem nog twee broers en drie zussen. In zijn jeugd was hij actief in de parochie onder meer als misdienaar, acoliet en koster.

 Over zijn roeping zegt hij zelf: 'Toen ik zeventien jaar oud was, gaf ik mijn jawoord aan God om priester te worden'. In Bogotá studeerde hij filosofie en theologie. In augustus 2014 kwam pastoor Mauricio als missionaris naar Nederland. In 2017 is hij in Utrecht door kardinaal Eijk tot priester gewijd.

Hij werd benoemd tot parochievicaris van de Martha en Mariaparochie in Baarn en omgeving en later ook in  de Onze Lieve Vrouw-parochie te Amersfoort. Begin 2023 werd hij pastoor van de H. Titus Brandsma Parochie in Wageningen en omstreken.

TEKST: JOHAN DE WAARD

Ons kikkerland staat bekend om de vele clubs, verenigingen en andersoortige verbanden waarbinnen ontelbare burgers actief zijn. Elders in de wereld kent men dat fenomeen ook, maar dan gaat het over voetbal dan wel betreft het een serviceclub zoals bijvoorbeeld de Lions. Maar bij ons is de clubdichtheid veel groter dan elders.

Vroeger was het nog erger, als ik dit zo noemen mag. Men verzamelde op manische wijze suikerzakken, sigarenbandjes, speltjes en de welbekende postzegels. Er was wekelijks wel ergens een beurs die uitpuilde van de fanatieke verzamelaars. Nu, deze vorm van vrijetijdsbesteding is inmiddels passé en wordt nog slechts bedreven door autisten, die in achterkamertjes keer op keer de eigen collectie ordenen.

Ook oude doos zijn spellen zoals sjoelen en mens-erger-je-nieten, die eveneens tijdsens hoogtijdagen in hallen door duizenden werden beoefend. Mijn eega, een tiener nog, sjoelde des zondags met haar ouders en oma en wel op zeer fanatieke wijze. Na jaren van deze vorm van huisvlijt vond men het tijd worden om de inmiddels verkregen bedrevenheid in een groter verband te beproeven. Aldus toog men naar een ander deel van Enschede, waar zij toen woonden: in de Diekmanhal vond er een toernooi plaats.

De veronderstelling dat de wederhelft en haar familie daar potten zouden breken leed ernstig schipbreuk: ze werden weggespeeld alsof ze de sport voor het eerst bedreven. Mijn vrouw en schoonfamilie zijn meen ik na deze desillusie overgegaan op een wekelijkse pot kwartetten. Dit kaartspel is nimmer in groter verband gespeeld.

De beschreven beproeving ziet men overigens vaker in verenigingsverband. In die min of meer inteeltachtige ambiance wordt de plaatselijke held – sporter of anderszins – op het schild gehesen, waarna de gedachte postvat dat de club als het ware een supertalent heeft gebaard. Hij dan wel zij steekt met kop en schouders uit boven de stumpers en houten klazen uit het clubbestand.

Verwachtingsvol laat men bedoeld juweel los in een competitie die boven het lokale niveau uitstijgt. Vervolgens ziet men de gekoesterde held in het zand bijten: het is zogezegd brandhout, deze bakt er niets van, men valt door de mand en zo meer.

De moraal: blijf vooral uw club trouw.

TEKST: ERIK ENDLICH