Lopende patiënten
Ik geef reeds ruim 40 jaar training aan lieden, die reeds vanaf dat prille begin tot mijn loopgroepen behoren. Aldus zijn het generatiegenoten en kennen wij elkaar van haver tot gort. Gelukkig zijn er ook de afgelopen jaren nog wat jongelui bijgekomen, wat de club een aangenaam gemêleerd karakter geeft. Vanwege de aard van onze gezamenlijke hobby – twee keer per week een uur hollen – is de verwachting dat men kerngezond is. Nu: dat valt enigszins tegen. Vooreerst heeft ook een hardloper met ruime ervaring wel eens last van blessures. Knieën, rug en voeten zijn in dat verband zwakke onderdelen die met het klimmen der jaren de fysiek negatief beïnvloeden. Er zit evenwel veel waars in de veronderstelling dat krakende wagens langer lopen. Maar er is regelmatig sprake van malheur dat meer met leeftijd dan met leefstijl te maken heeft.
Zo zijn er veel stramme kerels, die op grond van gehannes met hun prostaat aan de medicijnen moeten. Zonder dat wordt er gedruppeld in plaats van doorgepist: ik noem het maar zoals mij beschreven is. Overigens blijft het daar niet bij. Menigeen lijdt aan staar of is daaraan geholpen. Macula, wat geen hondennaam is of een zus van Dracula, is een andere aandoening van de ogen, meer in het bijzonder van de gele vlek die u en ik ook bezitten. Men ziet dan de ander nauwelijks, wat overigens in onze loopgroep een voordeel kan zijn. De ellende van macula is echter dat men daarvoor regelmatig een prik in de ogen krijgt, zo informeerde deze medeloper en patiënt ons monter. De gedachte dat er in je oog wordt geprikt – jakkie!
Een andere atleet liet ons weten dat zijn netvlies spontaan op drift was geraakt. Ook dit is een ongelukkig gebrek dat direct via laseren wordt verholpen, wil men niet ogenblikkelijk blind worden. Vervolgens wordt er geloof ik een soort vloeistof in dat oog aangebracht en is men maanden zoet alvorens een lijder aan deze afgrijselijke ellende weer sporten mag.
Hoewel mijn beeltenis nimmer op enige periodiek zal prijken, kan het toch hopelijk niet zo zijn dat mijn verschijning tot oogblessures aanleiding geeft. Dat mijn training de prostaat beïnvloed, is zo mogelijk nog raadselachtiger. Wel word ik geplaagd door de vrees op een dag ook moeizaam een kleine boodschap achter te laten, of dat ik mij plotseling omgeven zie door uiterst vage figuren. Voordeel is wel, dat je dan met die patiëntengroep kunt meepraten.
Erik Endlich