Nu heeft door de bank genomen bijna iedereen wel een hobby die kostbaar is. Het kan om een spoorbaantje, durfkapitaal, tentoonstellingskatten of het opknappen van historische motoren gaan – om maar wat te noemen – maar ik schaf graag auto’s aan. Afgezien van onze redelijk bescheiden inkomsten is het de eega, die in deze steeds een nuchter standpunt inneemt. Het komt er op neer dat zij constateert dat ons huidige model slechts enkele tienduizenden kilometers gelopen heeft, zodat er geen enkel argument is om weer geld te steken in een ander model.
Het is deze hindernis van ongemene hoogte die ik moet slechten om weer bij een werkelijk waanzinnig mooie kar uit te komen. Zoals met veel afwijkingen is deze behoefte aan een ander vervoermiddel terug te voeren tot mijn vroegste jeugd. Mijn ouders, of eigenlijk mijn vader, was in goeden doen. Hij deed iets belangrijks in de textiel in een periode dat deze industriële tak floreerde. Dus kreeg ik een tamelijk uitgebreide vloot Dinkytoys alsmede een garage, waarmee ik mij uren achtereen kon vermaken. Ach, had ik deze metalen miniwagentjes nog maar, dan was ik een man in bonus, maar ja: allemaal verdwenen in het zwarte gat van de voortrazende tijd. Enfin, aangezien pa om de paar jaar een andere auto mocht berijden, kreeg ik ook belangstelling voor de 1:1-modellen. Kortom, een passie was geboren.
Vooral het Italiaanse erfgoed kan mij bekoren en mijn wederhelft en ik hebben inmiddels zo’n zes Alfa’s bereden. Soms werkte een deel van het mechaniek of vooral de elektriek niet, maar dat behoorde – zo werd er ook binnen de Alfaclub beweerd – tot het karakter van het merk. Als bij een mooie vrouw bij wie je haar platvoeten kunt vergeven.
Nu is mijn vrouw niet geheel ongevoelig voor fraaie automobielen, dus laat ik “per abuis” een folder, openstaande laptop of krant slingeren, waarop mijn favoriete merk en model staan afgebeeld. Ook bevestig ik een fotootje van deze auto op het prikbord.
Onbewuste beïnvloeding heet dat. Maar ze geeft nog geen sjoege. Bewust denk ik.
Erik Endlich
