Zandhappen in Zeeland
Zeeland ligt in Nederland: een begin van een open deur, maar niet voor de wat onbevangen vriendin van onze zoon, die vroeg hoe laat wij het vliegtuig namen. Enfin, het is evengoed een tamelijk eind rijden vanuit Twentse dreven. Dochterlief had een weekeind in een bekend ressort geboekt en aan de foto’s te oordelen ging het om een idyllisch gelegen strandhuis zonder buren. Het betrof hier echter het vijfde huisje van links, oftewel de 97ste vanaf rechts gerekend. Die fotograaf is een oplichter.
Wij waren met z’n zevenen, te weten onze dochter met haar man en ons kleinkind, dat wil zeggen een koter van juist één jaar. De eega en ik kwamen met onze kortbenige hondjes, wat het bonte gezelschap completeerde. De excrementen van die beesten moesten daar opgevangen worden om deze drie kilometer verder in een bak te deponeren. Onze honden schijten alsof er prijzen voor worden uitgeloofd.
Om ieders privacy te waarborgen mochten wij de zolderkamer de onze noemen. Deze was bereikbaar via een smal en ongeveer verticaal gesitueerd trapje, waar vermoedelijk ontelbare gasten voor ons gillend vanaf gedonderd waren, getuige de deuken in het laminaat aan het begin van deze dodentrap.
Ons verblijf van een lang weekend bleek nauwelijks lang genoeg om bij te komen van een halve dag durende reis slash helletocht, veroorzaakt door de hitte gecombineerd met zes files. Gelukkig bracht de kleinzoon weer een lach op onze verwrongen gelaatstrekken. Het manneke, bekend onder de koosnaam Oliebol, is steeds in de veronderstelling dat hij onderdeel is van een dolkomische voorstelling. Hij lachte olijk, smeet speelgoed van het hooggelegen terras het zand in en sloopte alles dat hij op zijn wandeltochten tegenkwam. Zo waggelde hij telkens naar de gebarricadeerde poort, die hij met onvermoede kracht en vindingrijkheid poogde te verwijderen. Een moment van onoplettendheid en er sneuvelde de nodige inboedel. Hij kijkt er steeds verheerlijkt bij en slaakt voortdurend blije kreetjes.
Het was een warm weekend, terwijl de combinatie harde zeewind en zand de argeloze bezoeker zodanig zandstraalt, dat men er de gelaatstrekken van een stokoude bedoeïen aan overhoudt. De maaltijden bestonden voor een kwart uit zand en ook tijdens de conversatie verschenen er korrels in de mondhoeken. Het verklaart wellicht de zwijgzaamheid van de Zeeuwen.
Een weekend in Zeeland is niettemin een aanrader. Men vezekere zich dan wel van de aanwezigheid van een Oliebol.
TEKST: ERIK ENDLICH