Overigens MCLXXXXXXXVII

Al acht jaar ga ik eenarmig en eenbenig door het leven. Dat krijg je ervan, van een hersenbloeding. Het gevaar ervan is dat ik de ledematen op links kats-vergeet en op rechts over-belast. Dat vergroot de kans op valpartijen en andere malheur. Ook ben ik eerder dan voorheen vermoeid, zowel fysiek als mentaal. Heb ik allemaal ervaren.

Er zijn ergere dingen, dat is zeker. De geneeskunde is een groot goed, vol aardige types, veelal van vrouwelijke kunne, al is de baas een man, want het is ook een protocollenpenoze. Alles luistert nauw. De ochtendplas voor controle moet in een urinecontainer, o wee, als je in een schoon kopje hebt staan zeiken. Ik moet daar hard om lachen.

De juffrouw die mijn plas gehandschoend en hoofdschuddend overgoot in een daartoe bestemd design-containertje schudde haar hoofd, maar vroeg nog wel beleefd of ik een beroerte had gehad. E wat! Ach, dat is de wereld. Je kunt niet alles weten. Hoewel ik bij nader inzien een beroerte minder ernstig vind klinken dan een hersenbloeding.