Overigens MCXLXXXX

Gerrrit Komrij en Johanna van Buren zijn me dierbaar. Om veel redenen, maar ze kregen een extra dimensie toen ik na een hersenbloeding en de dood nabij te zijn geweest toch bleef leven, de beste helft, zou ik zeggen.

De engel die mij koesterde is zoek / Ik liep een blauwtje. Ik ben gehalveerd/ Hij sneed een lap weg uit het hemeldoek / En is hem naar een nieuw heelal gesmeerd /Wat rest een halve man, een voddenbaal / Een metgezel van vriesvak en verval? Wat rest hem als zijn engel hem verlaat?

Gelukkig kwam Johanna van Buren er nog gauw even bij zitten en ik begon zowaar tekenen van herstel te vertonen.