Overigens MCVIII

Bij de Pot in Markelo, daar was ik al lang niet geweest. Het is zo'n café waar je, ook al was je er nooit, meteen thuis bent. Een gelagkamer die geheimen kan bewaren, maar zich toch in wolken van geruchten hult. Je kunt er nog wachten op Willem Wilmink. Hij verschijnt voor je ogen, al komt hij er nooit. Dat is De Pot. Na het verscheiden van Booyink Marie blijft ons nog De Pot.

Jan en ik streken er hedenmidag neer, na een fietstocht vananaf Rijssen en Stokkum. De gelagkamer krek hetzelfde. De kletskoek ook. Ach , hoe vaak ik zat met de heren van het dorp aan deze stamtafel, veel ondernemers, jazeker, ook een paar die dachten dat ze dat waren, maar het nooit zouden worden. Er ging veel over tafel, stoere verhalen, grote transacties, soms een avontuurtje.

Ook kan ik me nog feesten herinneren. Zoals in de aanpalende 'schuur' een feest van mijn oom  Dinand de Gitarist van en zijn vrouw Pleunie de Sopraan, beiden ondertussen naar het café van hun God verhuisd. En een Twents jagersfeest waar ik was op invitatie van Maurice Roetgering en Zweitse Lulof, alles op z'n Pots, waarvan de fietstocht naar mijn woonstede bijzonder lang duurde.

Sommige dingen veranderen niet, laat dat zo blijven.