Moedwil en misverstand in treurspel van de Enschedese politiek

ENSCHEDE - De raadszaal van het stadhuis te Enschede was, vrij naar W.F. Hermans, hedenavond het decor van moedwil en misverstand;  deel één van een politiek  drama in een mistroostige sfeer met een onbevredigend slot, maar met een cliffhanger. In de hoofdrol enerzijds een overheid die fout op fout stapelde en anderzijds burgers die daarvan de dupe werden, want financieel uitgekleed en moreel gedepriveerd.

Of het tóch nog goed komt, moet deel twee van dit treurspel leren. Opnieuw in het stadhuis van Friedhoff. Het gaat over de wijze waarop mensen in de bijstand, in de schuldsanering en in andere confrontaties met financiële maatschappelijke tegenslag in de problemen kwamen en steeds verder weg zakten. Een repeterend kritiekpunt van onderzoekers en diaconale/sociale groepen is de hardheid van 'het stadhuis', want onnodig streng en daarenboven hardhorend. Eigen schuld, dikke bult, geen reden voor vangnet of bijstand, en nog steeds geen spoor van verontschuldiging.

Het is nu aan de gemeenteraad het beleid van de gemeente, het college, in casu PvdA-wethouder Kampman te beoordelen. Er  komen vervolgdebatten, maar er lijkt geen hard politiek oordeel te volgen, zo vlak voor de verkiezingen, over drie maanden. Weliswaar heeft de oppositie de  politieke messen geslepen, maar bij lange na geen meerderheid. Alle raadsfracties vinden wel dat er veel fout is gegaan, maar dat daarvan vooral moet worden geleerd. De meeste pijn zit bij de PvdA, bleek uit de woorden van woordvoerder Hofman, want zij sprak nog de meest boude woorden in het coalitiekamp. Haar wethouder filosofeerde over de toekomst. 'We hebben iets groots onder handen', hield hij zijn partij en de andere partijen voor, in afwachting van deel twee van dit treurspel.