Overigens MCDLXXXXII

Ze loopt elke dag, of bijna elke dag, in het kantorenparkje in de richting van Akkerwal. Ze heeft elke dag, of bijna elke dag een paraplu bij zich. En een tas over de neerhangende schouders. Ik zie haar geregeld lopen met haar bungelende tas. Vandaag ook weer. En voor het eerst hoorde ik haar wat zeggen, al verstond ik er weinig van.

Ik parkeerde mijn fiets op het paadje tussen straatweg en fietspad iets verderop, want wilde er nu toch wel het mijne van weten. En liever nog het hare. Toen ze me passeerde, zei ik goeiedag en vroeg waar ze naar toe ging. 'Mien man, doar, in det kasteel.' Ze trok de tas over haar broze schouder. En ze vervolgde haar weg naar het hospice.