Overigens MCDLXXVI

Alleen de maan... heeft duizend gezichten.

Mijn oudste herinneringen zijn de maanlanding waarvoor mijn vader me des nachts wakker maakte (zoals hij dat ook deed voor Clay-Frazier) en een lied waarin Rob de Nijs 'Loop naar de maan' zong. De jaren zestig van een onbezorgde jeugd. Ik geloofde zelfs dat je naar de maan kon lopen.

Altijd, tot vandaag de nacht, heeft de maan me gefascineerd, in al zijn verschijningsvormen. Ik ben een nachtmens, dat zal het wel zijn. De nacht is stil en de maan een maat. Als kind dacht ik dat een mensenkind echt naar de maan kon lopen, want voor een kind kan alles, voor mij sowieso.

Duizend gezichten van de maan, nachtgeluk.