Vandaag is Kenny Rogers is overleden, van wie ik altijd vond dat hij de tweelingbroer kon zijn van de Nederlandse knuffelhoogleraar Erik Scherder, professor in de klinische neuropsychologie. Ik had trouwens nog een andere associate toen ik op de radio hoorde van het verscheiden van Rogers. Want behalve fysieke gelijkenis met Scherder is er ook de herinnering aan toenmalig bestuursvoorzitter Paul Vos van het gelijknamige bouwbedrijf te Oldenzaal.

Ooit was ik voor een interview met  Vos in diens toren aan de Enschedesestraat. Het bedrijf stoof een jubileum tegemoet. Volgens mij zeker vijftien jaar geleden. Het zou worden gevierd met een groot feest in Enschede bij wat toen nog Miracle Planet heette. Daar was ik voor genood. En ook Kenny Rogers zou worden ingevlogen, want Vos was fan. Daar ging ik per herenrijwiel naar toe, met kranten onder de snelbinders. Roskammen is een werkwoord. Volgens mij zijn de Vos-relaties daarna nog naar Amerika gevlogen. Daar had ik geen zin in. Want ik vind dat een eenvoudig verslaggever zich niet moet laten fetêren. Er zijn grenzen aan wat een inktkoelie zich kan en moet willen permitteren. Het is: overal bij zijn en en nergens bijhoren. Live by request.