Overigens MLXXXVI

Wat mij verbaast is de verbazing over het naderende einde van de planeet waarop wij leven alsof het niet op kan. Alleen al de gedachte dat we dit moeten voorkómen is van een onbeteugelde domheid. Er is niets in ons dat zich bekommert over over dat stofje tussen Venus en Mars. Alles wat is, wordt iets dat was.

In de ruimte is geen mededogen, op 'onze' planeet al helemaal niet, we vreten alles kaal, kannabiliseren al wat groeit, bloeit en adem heeft. Wij, van wie ooit iemand in een steen beitelde dat we naar het beeld van Jahweh zijn geschapen, zouden moeten kiezen voor het goede, en het kwade moeten laten.

Een mooi verhaal, ter lering en vermaak. En onzinnig ook. Niets blijft, alles verdwijnt. We zijn een aberratie van de evolutie, ontstaan dankzij waterstof, koolstof, stikstof, zuurstof, zwavel en fosfor.  En dat zou, zo geloofden we, voor eeuwig zijn... en dat klopt, maar wij niet, de planeet blijft, menselijk leven niet.