Overigens MLXXV

Het mooiste plein dat ik ooit heb gezien is dat van Salamanca, een stadje met een ruim acht eeuwen oude universiteit, nabij dat adembenemende plein, dat niet voor niets, maar wel voor alles, Plaza Mayor wordt genoemd. Ik treinde die een maand, het was mei 1989, het mooiste jaar van mijn leven, door Spanje, dat óók daardoor het mooiste land is dat ik ken.

En overigens valt Filips de Tweede natuurlijk verre te verkiezen boven Willem van Oranje. Daar dacht ik aan toen ik vanmiddag en een deel van de avond in de ban van mij omringende weldadigheid op het Amaliaplein vertoefde. Het was druk van de roezemoes, er waren kopjes koffie, fijne sigaren, goede wijnen en de beschutting der bekoring. De avond lachte.

Het plein ademde weldaad, ingeblazen leven, een late lijster zat op de verkrakte Bokkesprong voor een klein concert. Het was het niet, maar met je ogen dicht deed het denken aan het Plaza Mayor.Het leven als een treinreis in de Sierra Nevada van aan Cordoba en Ronda. Hij dichtte: Und wir: Zuschauer, immer, überall, dem allen zugewandt und nie hinaus!