Overigens MXVI

De stem van het gebrek. Ik vind dat ik beroerd spreek. Vooral het begin van een zin blijft soms ergens hangen. Het lijkt of heet eerste woord aan mijn verhemelte plakt, dat duurt even en dan stoot ik het uit. De resterende woorden van de zin hebben dan haast. Alsof ze de verloren gegane tijd moeten goedmaken. Als de zin luidt: 'Ik praat wat moeizaam' maak ik ervan: 'Ipratwamoezaam.'

Het is heel aardig dat veel mensen zeggen dat het wel meevalt.  Ik oefen - vooral des nachts als niemand me hoort - door gedichten te declameren. En door let ter greep voor let ter greep  te articuleren.  Ik heb me een paar keer laten overhalen ergens iets te zeggen. En altoos lof . Er zijn veel aardige mensen op de wereld, maar met de waarheid nemen ze het meestal niet niet echt nauw.