Overigens MXV
Het ooit bij ons aangewaaide meisje was vandaag jarig en ze ontving ons in haar huidige Huis van Lof. Daar was ze na enige tijd net als hier ook thuis en daar ging het om toen ze aanwaaide. Om gesterkt te worden in de wetenschap dat de wereld niet alleen en altijd onveilig hoeft te zijn. Dat ruzie, rotzooi en rottigheid niet vanzelfsprekend hoeven te zijn.
Ze was drie jaar bij ons, veranderde met vallen en opstaan. Met haar oma ging ze per trein naar de kapper Jeroen Krukkert in Amsterdam, met boottochten op de Amstel, naar het Paleis op de Dam, nam kennis van de schoonheid van Pietrasanta, de lelijkheid van Auschwitz en leerde dat in de mens een engel en een duivel wonen - dat je kúnt en móét kiezen.
Mijn aandeel is geweest dat ik haar meenam naar Heracles (ze zegt zelf later in Oranje te voetballen), waar ze alle spelers leerde kennen, dat ze al mijn boeken uit de Kameleon-serie heeft verslonden en dat we samen fietsend, zij snelller dan ik, nog altijd 'Ach Margrietje' van Louis Neefs en 'Het groene biezebiezebos' van Martine Bijl zingen, niet mooi, wel hard.
Het gaat goed met het uitgewaaide meisje, fysiek en mentaal getogen. En ópgetogen bovendien. Vandaag was ze jarig en zijn we op bezoek geweest. Het bange rupsje is een vlinder geworden; de ontpopping van zelfvertrouwen. De angst en de boosheid zijn uitgebannen, afgeschud, achtergelaten. Ruzie, rotzooi en rottigheid zijn de shit van ooit en voorbij.