Overigens MVI

Als me wordt gevraagd waar ik thuis ben, dan zeg ik thuis, maar ik kan niet zeggen dat ik de Europese provincie die Nederland heet mijn vaderland voel. Ik heb nooit iets gehad met die Willem van Oranje. Ook niet met zijn nazaten. Het koningshuis is een (horror)sprookje.

Als ik ooit buitenshuis thuis ben geweest, dan in Andalusie en Oezbekistan, meer specifiek in Samarkand en Cadiz. Het ademt ook iets eenzaams. Er zwemen flarden van de Sefardim. Het is dat ik niet in vorige levens geloof, anders zou ik zweren daar vandaan te komen. Huis en haard, wieg en graf, dat is thuis zijn, ook al kun je zelfs daar kou, klam en kleum ervaren.

Er is geen ander huis dan je hoofd, daar waar je geest waait. Ook braambosschaduwslapend in de Sinaï en feluka-varend op de Nijl woei het verruimend. Maar dat soort ervaringen heb ik ook in Notter, Ypelo en Zuna, fietsend, liefst in de ochtenddauw of de avondnevel.