Overigens CMLXVI

Hij was voor mij de murmelman, voormalig garagehouder, handelaar in wat hij noemde 'losse en vaste materialen'. Die vier woorden in die volgorde sprak hij in elke zin uit. Helder en duidelijk. In zinnen waar ik verder niets van begreep. De godganse dag zwierf hij op de vierde etage van het ziekenhuis. In een wijde blauwe trainingbroek en een ruim vallend rood shirt. En niet te vergeten: bootwerkersschoenen. Ik kwam hem tegen tijdens één van mijn eerste wereldreizen op die twee gangen. Groter was de wereld niet.

Hij zat op een stoel bij het raam van de gang met uitzicht op het fietspad  dat van Beeklust naar Grensweg voert. 'Iejemutzarnurroessin.' Ik brabbelde terug. 'Wazegienowenewabedoelie.' Of iets dergelijks, want ik kan het niet reproduceren. De murmelman evenmin. We waren ganggenoten, al vier dagen, ik was net van de drek en de dood gered, want had de belofte gekregen die ooit Simeon kreeg: leef dóór. De murmelman speelde met een rubberen balletje in zijn lamme hand en vroeg me in gebarentaal hetzelfde te doen.