Overigens CMXXVII

Onlangs stuitte ik in het pakhuis dat mijn werk- en leeskamer is op de kei van Albert van Manen. De kei is verbonden met herinneringen aan een bijzondere tijd, in de dagen van wat ooit heldendaden waren, waarvan zoveel jaren later zoete reminiscenties resteren. Albert van Manen was een van e vele kunstenaars die er aanspoelden. De kunst was vooral op het terras van Het Hookhoes bivak te houden onder het genot van bieren, wijnen en sigaren. En veel grootspraak over primeurs en zo meer.

In dat café, tegenwoordig een yuppenbar, maar toen een huiskamer, hielden we elke maand een politiek café. En we reikten elk jaar een persprijs uit, gemaakt door beeldend kunstenaar Albert van Manen. Elk jaar een unicum. Ik weet niet meer wanneer, maar een keer kreeg ik, die zelf telkenjare de persprijs uitreikte, hem zelf. Bij wijze van overval. En onlangs tof ik hem in een doos trivia, waar hij ooit in moet zijn beland. Albert van Manen, die het bos achter het tolhuis van de graaf bewoonde tot hij weg moest, had als levenswerk het bouwen van een boot. Of die ooit water heeft gezien, ik weet het niet. Ik weet alleen dat ik de kei die hij maakte terug heb gevonden. Klomp met een zeiltje.