Overigens CMXXIV

Een bekende uitdrukking is dat iemand zich laat kennen als hij zijn boekenverzameling laat zien.

Dat gaat ook op, aldus de man die met een aantekenboekje tegenover me zat en die ik al mijn leven lang ken, voor de kunst die je verzamelt. Als je laat zien wat je kocht of kreeg aan kunst, dan trekt je leven aan je voorbij.

Alsof je bladert in je fotoalbums (iets van vroeger jongelui, fotoalbums zijn van vóór de digitale fotografie en de mobieltjesindustrie, toen het moment er nog toe deed, ver voor liefdeloze clips en vlogs) en je leven aan je voorbij ziet trekken. Een in leer gebonden kerkhof, schreef ooit iemand. 'Kunst is leven en dood', monkelde de man tegenover me. 'Zo waarlijk breekt mijn klomp.'

Als je thuis naar de schilderijen aan de muur kijkt, leerde ik, dan kijk je naar je leven. Het trekt weer aan je voorbij, je voelt opnieuw de angst, de hoop, de verachting en de verwachting, de breuken en butsen, de triomfen en de euforie, je loopt weer even mee in de fanfare van honger en dorst, alles wordt opnieuw beleefd, geproefd, gedacht, getracht en gewogen; brengt herinneringen terug - ontroering en beroering.

Dát is wat kunst vermag.