Overigens CMXXIII

De maan nog in het oosten, de zon al in het westen en een strak blauw uitspansel - veel meer is er aan lichtkring en rondgang niet te bedenken. Het is alles in één, al wat nodig, het elixer des levens. Een tikje koud en bitter, maar met een grote belofte. Angostura op een woensdagnamiddag daar waar de regio Twente op zijn ruimst is, aan de noordrand.

Als de zon afscheid in het westen neemt, maar nog brandt met hemelse vlammen, waar je niet naar kunt kijken zonder met blindheid te worden geslagen, dan kondigt zich een nieuw vuur aan, minder hels, meer van de aarde. Zonder de aarde geen maan (ooit bulkte de aarde de maan uit met een enorme eruptie) en zonder de zon geen aarde.

Ellen Warmond dichtte: het leven is gehouwen uit wat de kosmos ons biedt: 'poëzie is een steen / die een steen ontmoet / en moet slikken van ontroering / een wonder maar nog onvertaald / want zonder taal zijn er alleen / een steen en een andere steen.' Ik zeg, want zag: wij zijn het bezielde stof in de cirkelgang van ondergaande zon en opkomende maan.