Overigens CMXIX

Terugfietsend van een inspectietocht per fiets werd ik op een binnendoorweggetje terzijde de Hogelucht gedwongen door het beeld dat ik kreeg met wat Johannes Vermeer vermoedelijk 'meisje met paddenstoelenmuts 'zou hebben genoemd. Ze deed me denken aan een schilderij of dat ik droomde dat een schilderij was in de vleugel voor neurologische kwalen in het ziekenhuis, een troostrijk schilderij van donkerdood en lichtleven.

'Meneer, is deze paddenstoel veilig voor mijn mond?, vroeg ze toen ik langzaam passeerde. Ik staakte mijn trapbeweging en zei dat het geen paddestoelen waren. Het meisje had een muts op haar bruinblondgelokte hoofd. Ze keek me guitig aan en verlegde  conversatie: 'Wat hebt u een coole skelter.'

Ze trok de muts van haar hoofd, waarna gras- en bermgadder uit haar krullen viel. 'Getvervaarlijk!', riep ze. 'Dat is in elk geval een mooi woord dat je hebt gevonden', dacht ik haar te prijzen, 'Nee, rare meneer, dat heb ik niet gevonden, maar zelf bedacht.' Ze lachte gemaakt boos naar me en ik dacht naar huis fietsend op mijn coole skelter aan dat al dan niet gedroomde troostrijke schilderij dat me uit de heksenhanden met vergiftige zalven heeft gehouden.