Overigens CMX

Vanavond las ik een citaat dat ik ooit overschreef voor je weet maar nooit. Het is uit een liedtekst. 'In de lade van de kast ligt een verleden opgebaard.' Zo vond ik het ook, in een uithoek van een kamer vol kranten, knipsels en kosten.  En ja, wat al niet.  Alles wat je in der jaren dat je hier bent uitknipt, onthoudt, overschrijft of anderzins vastligt, of gewoon onthoudt. 

'In brieven, foto's lang bewaard, een doos waarin het leven past. Wie wil die doos met oud papier?' Nou, niemand natuurlijk, niemand anders dan jij, alleen jij. Ik dus. Wany ik weet alles nog. De geur, de kleur. Een gezicht, een gesprek, een lach van toen en de echo van de echo ie oneindig is. Ach, het zijn prullen, losse paperassen.  Er is er één die het verband ziet en voelt. Ik.

Het zijn herinneringen, besef je, maar het is ook je leven. In fotoalbums, in herinneringen, je vader op een vierkant fotootje, een verkering van en zij en ik verkering hadden waar we alleen zelf weet van hadden en zelfs dat niet altijd. Je zie het en weet dat het ernst was, tenminste, dat je dacht dat het ernst was. Het lag er vanavond mooi bij, dat in een lade opgebaarde verleden.