Overigens DCCCXCIV

De nieuwe Dichter des Vaderlands heet Lieke. Ze dicht over onvolkomenheid. Ze wil naar eigen zeggen de stem zijn van wat ze 'het dorre hout' noemt. Dat is actueel in deze tijd. Ik las een prachtig verhaal van, over en met haar in de NRC die met het dichterschap des vaderlands is verklonken. En hoorde haar stem. Een weerbare stem van een jonge vrouw die ziek is, kraakbeenkanker, maar allemachtig wat een woorden, wat een geluid, wat een hout.

Ik weet dat ziekte tot wanhoop kan drijven, dat het beperkt, opsluit, afzaagt en beklemt.  In de woorden van de nieuwe Dichter des Vaderlands kun je bij gebrek aan natuurijs je dan een schaatser voelen die zwemt. En hoe de mensen naar je kijken, je observeren, hoe boven ons gestelden oordelen, ook de politieke bestuurers in hun 'democratie van polyester'. Lieke heeft Marsman als achternaam. Dat belooft oneindig laagland in  een groots verband.

Maar we leggen ons er niet bij neer als de wereld onze hersenbloedingen of kankerwoekeringen als 'dor hout' beschouwt. Wij zijn niet beter, maar we wéten wel beter. Ik ben zeer onder de indruk van deze nieuwe Marsman. Wat een stem in de literaire wereld. 'Waar het op neerkomt', las ik van haar, 'is dat de mensheid als geheel ook eenzaam is. We kunnen er niet tegen dat er niemand iets terugzegt, dat we nog altijd geen dieren hebben horen praten.'