Overigens DCCCLXXVII

Ze zijn er weer, de spreeuwen in spreidvlucht voor een rondje om de kerktoren bij mij in de achtertuin. Ze vormen nog geen grijsgroene wolk van spikkels, zoals later in het jaar, ze zijn zwarter en met minder, maar ze zijn er. Ik vind dat een geruststellende gedachte en ook nog eens een mooi vertrouwd gezicht.

Je hoort ze ook nog niet, dat zjoeefff hebben de spreeuwen nog niet, dat komt met het broedkleed. Ook valt het nog mee met hun luidrucht. Dat komt vanzelf. In de nazomer zijn op hun praatgraagst, vooral boven wegen en rondom kerken, zoals die toren van het godshuis met zijn spitse toren, herriemakers in mijn achtertuin.

Het begin van de fascinatie kondigt zich aan, nu mog met tientallen, straks met honderden, misschien wel duizenden, maar dat weet ik niet precies, daar ze zich moeiljk laten tellen.