Overigens DCCCLXIII

Lodewijk Asscher biedt excuses aan, nou nou, poe poe. Asscher is een gewiekst politicus. Slim, vaardig en belezen, maar ook met een gouden lepel in de mond.  Z'n man die opkomt voor de zwakkeren die hij van grote afstand heel goed kent, maar van dichtbij zo goed als niet. Als wethouder en als minister was hij een topambtenaar. Formeel. Regeltje dit, oekazetje dat- als het maar op papier staat.

Bestuurders als Asscher leven van notities, nota's, memoranda. Dat is belangrijk, maar het kan dramatisch uit de klauw gieren als je meer gevoel hebt bij je raadgevers, de adviseurs met hun aktetassen, de politieke aspecten van elke komma, de bestuurlijke gevolgen van elke beleidsimplementatie, de meningen van je politieke vijanden die je omwille van geheiligde coalities toch te vriend dient te houden.

Dan loop je zomaar in de val van de  ambtelijke bureaucratie die je zou bestrijden, mssr die mede voor jouw politieke carrière mensen, gezinnen, families naar de ratsmodee worden geholpen. Een socialistisch mea culpa past niet, iets meer guts en glory graag, iets meer sculdbesef en de garantie dat het voor mekaar komt - politiek kan behalve zonder inspiratie ook niet zonder transpiratie, In gelul kun je npg steeds niet wonen.