Overigens DCCCXLVII

Van de vele overbodige commissies die gemeenten in het leven roepen zijn de meest naargeestige toch wel de straatnamencommissies. Lanen en stegen, vernoemd naar zeehelden, componisten, staatslieden, lokale politici, bloemen, kruiden en wat al niet. Behalve dan een Piet de Vriesstraat, want Piet de Vries was een metselaar, die verder niet veel deed, behalve zich doodwerken voor het voeden en stichten van zeven kinderen, die hij alleen moest opvoeden, omdat zijn vrouw een dag na de zevende bevalling in het kraanbed de geest gaf.

Zo'n man krijgt geen straat naar zich vernoemd, want heeft te weinig betekend. Hij zat niet in het verzet, hij werd geen profvoetballer, hij was dag en nacht aan het sappelen, zo hard dat al zijn zkinderen konden studeren, waarin hij ze stmuleerde waar hij kon en hielp waar het hem mogelijk was. Geen straatnamencommissielid die hem kent. En bovendien is in elke gemeente de meest grove aberratie van de bureaucratie. Een nieuw buurtje in aanbouw, de commissie komt bijeen. Er is al een bloemenbuurt, een bomenwijk en een vogelkwartier.

Dus is gekozen voor waterwegen, want de straatnamencommissie stelde dat broekland waterig is. Aagje Kutjezoek stelde nog  voor de straten naar feministische vrouwen te vernoemen. Nee, wierp Karel Lulijzer tegen, we moeten dit keer voor nationale sporthelden kiezen. Uiteindelijk wordt het, na enkele verdagingen der beraadslagingen, wegens een openlijke matpartij tussen Miesje Kwispelstaart en Johan Vollenbroek, een waterig compromis. Wie er een huis met caport koopt, woont aan Waterpoort, waterkering, watergang, Waterspiegel en Waterspoor.