Overigens DCCCXLII

Opgevouwen lig ik op bed, net te krap voor een linkerbeen dat een eigen leven leidt. Met lamme voet. Het is vreemd om jezelf te zien zonder dat er een spiegel aan te pas komt. Er hangt een chronische vermoeidheid in lucht en leegte, besef ik.

Ik  schopte vannacht met mijn rechterbeen het linker naar zijn plek, maar een been van lappen heeft zijn eigen flegma, een lamswollen labbekak. En de hand, ach arm. Dit lichaam geeft niet mee en werpt niet tegen. Een lijf dat er is zonder er te zijn.

De nek liet het hoofd weten dat het te zwaar is, maar een hoofd gaat altijd zijn eigen gang. Zo hoor ik de godganse dag coördinatiegesprekken tussen de losse elementen die een lichaam zijn geweest dat ooit een eenheid was en nu een veelheid is.