De Roskam op Twitter    De Roskam op Facebook   

Overigens DCCCXXXVI

Het bewegen van vitrage, het verschijnen van schimmen, het gekras van een vogel die zijn horloge vliegenderwijs verloor, het vallen van de maan, het zilvergrijze avondvlies, de bedwelmende geur van een net gewassen lichaam, het ruisen van de wolken zonder geluid. Dat is wat uiteindelijk je ware zin geeft aan het echte leven.

Als kind bedacht ik voor mezelf voorstellingen bij alles wat bewoog, geluid maakte of mijn jongenshoofd vol gedachten blies. En zo ook zoete herinneringen aan Willeke, die net zo jong was als ik, maar altijd een maand ouder zou blijven, wat je kon merken, vond ik, aan de bevalligheid van de lichte tred met rode schoenen.

Janneke verscheen soms in mijn dromen, met haar broertje, wiens naam ik nooit heb geweten, want hij interesseerde me niet, want als ik een silhouet was van een prachtig gezicht, omgeven door de mooiste vlechten die ooit mijn ogen streelden, ogen die fonkelden dankzij het zachte wuiven van de vitrage. Slaap maar zoet.

Deel dit nieuws!