DCCCV

Jaap Klein is afgelopen week overleden. Ik leerde hem kennen tijdens een debat in het ziekenhuis te Enschede over de invloed van grondpersoneel in relatie tot de medische macht. Klein heulde als longarts met de vijand, want vond het verplegend personeel even belangrijk als de directie en de artsenij. Daar dacht de directeur anders over. De verschillen botsten hard, zij het meer in zwart-wit dan grijstinten, zoals dat vaker gaat. Jaap Klein kende ik niet, en hoe het kwam, geen idee, maar we togen na afloop getweeën naar een café. En dat werd nog knap laat, dat staat me nog bij.

Klein vertelde me van alles en nog wat, dat hij een abonnement op de Roskam had, verstandige man, maar ook over de betekenis van de synagoge in Enschede, waar een bestuurlijk conflict smeulde over wat ik huiselijk maar even de orthodoxie versus de orthopraxie noem. Klein was een exponent van de verlichte stroming en deswege voor een binnen wettische kaders zo ruimhartig mogelijk gebruik van de indrukwekkende synagoge aan de Prinsenstraat, dus ook voor het houden van profane lezingen. Er smeulde, begreep ik aan de cafétafel van de Witte Villa, een bestuurlijk schisma.

Klein was van mening dat de tijd van de scherpslijpers voorbij was en dat een lezing van sportjournalist Frits Barend in de synagoge plaats kon grijpen. Ik was erbij en heb een week later een een artikel geschreven over de onderhuidse troebelen tussen de schriftgeleerden en de hervormers in het bestuur van de joodse gemeenschap te Enschede. De hervormers wonnen, Barend kwam een lezing geven en Klein vertelde me bij de borrel dat de ziekenhuisdirecteur zijn congé had gekregen.