Overigens DCLIII

Nog steeds als ik op ergens de radio Jim Reeves hoor, denk ik aan een oom van mij, die vaak 45-toeren-platen van Jim Reeves draaide op een krakende pick-up. Hij imiteerde Reeves ook; met zijn gitaar om de nek op de bromfiets naar een bruiloft bij Zandwijk, een zaaltje achter bakker Veneman of een verjaardag in dorpshuis De Hulle. En zong 'He'll have to go'. Ik was toen  een jaar of zeven.

Ze zeiden dat mijn oom niet helemaal goed was, maar ik vond dat wel meevallen. Hij nam in de kerk, dat wil zeggen, in de consistorie, met een bandrecorder ook preken op en die banden gingen dan via een roulatiesysteem in de loop van de week gans het dorp door, naar mensen die niet meer ter kerke konden. Dat was nog vóór de Heere zijn volk de kerktelefoon schonk, laat staan de livestream.

Ik ben al een jaar of 54 fan van Jim Reeves. Het klinkt nu, een leven later, wel wat weekhartig en zoetsappig, de versie van Ry Cooder vind ik beter, maar ja, mét Jim Reeves keren ik ook de jaren van onschuld, belofte en verwachting even terug. Een minuut of drie. En ook die oom van wie ze zeiden dat hij niet helemaal goed was, maar die wel Jim Reeves op zijn repertoire had. 'They'll had to go.