Overigens DCXLIV

Van zo ongeveer iedereen weet ik het ondertussen, maar waar was ik dan, die dertiende mei van twintig jaar geleden? Ja, dat weet ik ook nog wel. Ik zat op kantoor in Almelo en zag dat de hemel vanuit het oosten verdonkerde. Onweer, dacht ik, tot op de radio hoorde over een ramp in Enschede, afgewisseld met nieuws over het Songfestival. Even overwoog ik de trein te pakken. Het kantoor van de Roskam stond destijds vlakbij het NS-station, maar ik wist dat ik er niks te zoeken had. De Roskam zou moeten analyseren en duiden. Ik had die zaterdag en zondag niks in Enschede te zoeken. Wel zou een medewerker die er woonde 'nieuws' doorgeven, oorzaak en gevolg, maar veel was nog lange tijd, eigenlijk nog dagen en weken, onbekend. Journalisten zijn er voor het weergeven van feiten en het leggen van verbanden, niet om sensationeel in de weg te lopen.

Er kwam in de dagen erna een crisiscentrum in het stadhuis. Daar ben ik één keer geweest, want daar liep zo ongeveer iedereen die belangrijk was of vond dat te zijn: tientallen onwetende voorlichters (communicatiestrategen, onder wie mijn gewezen collega-kompaan Jan Kerstens, weet ik nog) waren ingevlogen, er drentelden honderden journalisten of wat zich zo noemde rond (de hemel weet van welke media), er kwam een koningin met een premier op bezoek, vol medeleven en vertroosting, maar er was  behalve de honderdduizenste quote over in alle opzichten schokkend leed feitelijk niets te melden. Nou heb ik niks tegen de poging onbeschrijflijk leed te beschrijven en te verbeelden, maar daar zijn radio en televisie voor. In de maanden daarna hebben we bij de Roskam de bestuurlijke wegkijkerij beschreven en mede voor Radio 2 de rechtszaak gevolgd.