Overigens DXXXIV

De stoel is terug. Ik ken hem nog. Het is een rococo stoel met mintgroene stofferering en knopen alsmede sierlijke trekken in de houten omheining van rug- en zitvlak en de poten. Toen ik een poos uit logeren was (opbeur- en aansterkhuis Het Roessingh te Enschede) zijn veel spullen verkast naar inpandige bovenruimtes en buitenpandige opslaglhokken.

De stoel mis ik als veel meer dierbare spullen geregeld, maar er kwam ook veellaandoenlijks en teerbeminnelijks binnen, waarvan ik het bestaan kon weten noch vermoeden. Van dat alles is het aangewaaide meisje een levend voorbeeld. Het is gezien haar geschiedenis van negen bulbakse jaren  een wonder om te zien hoe ze nu, twee jaar later, is opgebloeid.

En de stoel is terug. Het aangewaaide meisje vond het zitmeubel boven en torste het mee naar de woonkamer. Het is haar Fortnite-zetel van waaruit ze de wereld aan haar voeten krijgt.  Dat is voor mij vertederend om te zien. En ook ontroerend omdat ik in deze stoel ruim vijftien jaar geleden mijn moeder vond, ook naast een beeldscherm; er is leven na de dood.