CCCXLVII

Waarom ik van paardenbloemen houd? Dat wilde het aangewaaide meisje vandaag van me weten. Ik vroeg waarom ze dat vroeg – een vermoedelijk irritante journalistieke aberratie. Een kind heeft dat meteen door en dus kreeg ik de vraag nogmaals, nu op een meisjestoon die geen tweede tijdrekking duldde.

Ik had haar gezegd dat de enige bloemen waar ik van houd in berm en beemd staan. Dat zei ik met andere woorden. Ik haat bloemen die in een droevige vaas met stilstaand water een langzame dood sterven. Ik wil bloemen in de tuin, en liever nog in het landelijke oorden. Ik wil ze niet in water, maar in leven.

Dat heb ik het aangewaaide meisje geantwoord. Ze reageerde het met ogen vol twinkeling, om zich vervolgens op haar mobieltje te storten, waar ik ook van alles van vind, maar me wijselijk inhoud. Opeens schrikt ze op en duldt geen tegenspraak als ze zegt: ‘Maar we gaan oma wél rozen geven, toch?’