Overigens CCCXVIII

Overdag moet je slapen, in de avond eten en fietsen en de nacht is er om te lezen en te schrijven. Het geldt voor mij al een halve eeuw, maar zeker nu, in mijn huidige staat van zijn en bij de gestage verbranding van de aarde. Ik weiger me daar, ook al is er aanleiding toe, veel zorgen over te maken, want daarvoor is het leven te broos en te kort. En te mooi.

Ik fietste via een voetbalveld naar Kloosterhaar en vandaar met een lus naar de Engbertsdijkvenen. Ik wou nog een van hem geleend jasje naar Jan Jonker terugbrengen, maar daar kwan ik niet aan toe daar ik ineens gedachtenloos op de Boslandweg fietste. De late avondzon dompelde het  lege én volle land in violet. Bij een kromgetrokken rikkepaal hield ik halt.

Daar zat een man met een vaal hemd en een bruine pet, op een stronk. Hij keek me met de nek aan, want schetste het landschap met waskrijt. Koeien en bomen met daarboven hoge luchten. Absolute stilte. Een impressionist een eeuw later. Opeens draaide hij zich om en ik keek in een gezicht met azuren ogen. We raakten aan de praat, een minuut of drie. Hij stelde zich voor als Joop uit de Pölle, van beroep 'boerenkecht' (zo zei hij het) en in de vrije tijd schilder en herbarist. Ik noemde me toen hij ernaar vroeg stukjesschrijver en journalist. 'Hmmm', zei hij.