Overigens CCCVII

Het gaat, heb ik begrepen, niet zo goed met Bert de Haan, die al een jaar of twinig Parkinson heeft. Dat werd me dezer dagen verteld door iemand die hem net als ik al jaren redelijk goed ken. Ik ken hem al van voor ik wist wie hij was. Een reclameman in Enschede. Met reclamemenannen heb ik weinig.  Ik ben, ofschoon wetend dat het niet kan, tegen reclame, en dat vind ik nog logisch ook.

De Haan leerde ik kennen toen ik meermalen in de week naar Enschede afreisde om nieuws te garen, bijkans een kwart eeuw. Ik ken hem niet anders dan in het gezelschap van Lord Parkinson.  Precies tien jaar geleden spraken we een uur toen hij mijn gast was in de talkshow van de Vrije Republiek Twente (https://vimeo.com/7962087). Dat ging niet alleen over Lord Parkinson, ook over over Beerzerveld (waar hij geboortig was), over Jansen Steur, de volksaard in Tukkerije en natuurlijk over zijn literaire held Willem Wilmink van wie hij meer wist dan Elsbeth Etty ooit zal weten en wiens oeuvre hij zo ongeveer op kon dreunen, zelfs na enige flessen wijn, en vermoedelijk ook midden in de nacht.

Het ga dus niet zo goed met hem. Ik zal zijn vrouw Quinta vragen of ik hem kan bezoeken. Nog even lullen over de gelagen tot in de nacht bij Jansen&Janssen ('En goaj noe nog met de fietse op hoes op an?', vroeg hij dan, waarop ik steevast antwoordde: 'Joa. 'veur loopn is't te ver vot!'), praten over en wellicht voordragen uit het oeuvre van Wilmink en de zin en onzin van het maken van reclame.