Overigens CCCIV

Voor mij is een tafel nog altijd een tafel, een degelijke, vakwerk van een meubelmaker, een houten blad op vier houten poten. Functie en Vorm. De meubels die aanvoelden als bekleding van mijn bestaan maken één voor één plaats en zo hoort het ook, want ik ben ook zelf vergankelijk vlees en bloed. Sommigen beangstigt dat, ik vind het normaal, wat niet wil zeggen dat het geen pijn doet, maar van pijn word je sterker.

Je bent bij je geboorte de aankondiging van de nieuwe tijd, je gaat als kind al je eigen wereld maken, als jongeling de rest van de wereld veroveren om te verbeteren, ondanks de eerste teleurstellingen in liefde en leven blijf je geloven in verandering en vooruitgang, tot de dag dat je beseft dat je jezelf voor de gek houdt. En het wonderlijke is dat het dan pas doordringt dat dát nu juist de waarde is. It's all going to pot.

Ik hoor in politiek en bedrijfsleven streeds vaker dat men 'een tafel gaat organiseren' om een mislukt project vlot te trekken. Vroeger heette dat meubelstuk gewoon een doofpot, nu komen mislukkelingen ermee weg. Ondertussen verzoen ik me ermee dat de geërfde kasten van mevrouw H. Hof en de heer G. Tjallema, beiden daterend van een eeuw geleden, mijn huis zullen verlaten. Er valt steeds meer van de levenstafel.