Overigens CCXCVI

Verkering. Ik vind het een raar woord. Het zweemt naar verkeerd  en naar verveerd. Het mooie is wel dat het een zekere losheid heeft. Je kunt het nog kneden, vervormen in de zin dat het nog alle vormen kan aannemen. Het kan verkeren, je weet het maar nooit. Die betekenis herbergt zowel de belofte als de illusie. Het kan alle kanten nog op.

Ik doe het er al dertig jaar mee. Op de dag af, wou ik zeggen, maar dat is ook weer zoiets. Wanneer begint verkering en wanneer eindigt het? Op het schoolplein is dat duidelijk, op de bergpad van het leven ligt het iets ingewikkelder. Daar kan de eerst vooorzichtihe zoen ook een judaskus zijn, die een bruiddschat van dertig zilverlingen behelst.

Denkelijk is verkering geen begin, want een einde, sterker nog, hét einde, daar zijn - volgens de grote zanger Johnny Hoes - geen woorden voor. Het  kan natuurlijk verkeerd aflopen, met een trouwerij, want trouwen is het voorportaal van  rouwen. Ik ben meer van de vervoering in verkering, al behoedt het je niet voor verveling en verwijting.