Overigens CCXLVIII

Koolwitjes. Ze vormen een hart in de lucht. De vlinders maken samen al hangend boven mijn tuin een driehoek. De voorstelilng duurt zeker vijf minuten. Ze moeten zich bewust zijn van twee ogen aan publiek. Als zich dat bewust zijn hebben koolwitjes een bewustzijn.

Ooit zat ik met leeftijdgenoten in het gras aan de Wittebeltsweg, bij de spoorwegovergang. We waren zesdeklassers en met de leraar die toen nog meester heette op pad gegaan. Een praktijkles te velde. Het was lente, we verlangden hevig, maar wisten nog niet waarnaar.

Het toverwoord was de middelbare school, we hunkerden naar het echte leven. In ons, de meisjes zowel als de jongens, stormde het van ideeën over een groots bestaan. Want nu vergooiden we ons leven met kinderachtige biologie in een veldje aan de Wittebeltsweg,

Eén woord heb ik onthouden: feromonen. Ze dienden, vertelde meester Harbers, voor de voortplanting. Wij dachten dat het om geslachtsdelen ging, maar het ging om feromonen. Bij koolwitjes is het, wees meester op een exemplaar, een zwart vleugelvlekje.

Vanochtend heb ik het gezien, drie geile vlinders die een hart vormden tegen het groen van de dauwnatte ligusterhaag en het blauw van de hoogdampende lucht. Ik keek goed naar de verleidelijke dans en zag zwarte stippen op de witgele vleugels van natuurlijk baldakijn.