Overigens CLXXXII

Er leeft een beest in de mens. Dat weet iedereen die bekend is met het gelijknamige boek van Emile Zola over de mogelijkheid van een onmogelijke liefde. Ik heb het lang geleden gelezen en ben er verslaafd aan geraakt. Ergens in mijn huis moet dat boek liggen, maar ik kan niet overal meer bij.

In de gedoemde liefde tussen de machinist van een trein en de vrouw van een collega slepen locomotieven, dondert en raast het, en loopt het niet goed af. Uiteindelijk eindigt alles wat schoon is in lelijkheid, omdat we leven met lasten van het verleden, de acherklap van fantoom en fatum.

Dat is eigenlijk waar het over gaat, wel ergens van weten, maar er niet bij kunnen. In die zin is liefde leven en leven liefde. Zoals de machinist van een trein ook niet naar believen links- of rechtsaf kan slaan, zo geldt dat ook voor de locomotief die treinstellen voortsleept over geëffende banen.