Overigens CX

Het was een aangename brainstorm, die maandagavond, ten kantore van de Roskam. Na afloop, tegen tien uur, half elf, zou ik nog wat werken. Lezen, redigeren, bellen, mailen, indelen, wijzigen, misschien zelf nog wat schrijven, maar eerst naar het toilet. Niks aan de hand, behalve het lichaamsdeel dat er duidelijk aan toe was om de pisbak te vernatten. Dat luchtte op, ik liep naar de wasbak, maar dat ging al minder vlot, met de rechterhand draaide ik de kraan open om mijn handen te wassen, maar verrek, waar was mijn linkerhand? Geen idee. Weg, onvindbaar. Ik keek in de spiegel boven de wasbak, en zag mijn linkerwang als vloeibaar kaarsvet richting de schouder zakken. Wegwezen hier, dacht ik en ook herinner ik me nog dat ik dacht dat dit dus een hartaanval moest zijn. Het bleek een hersenbloeding te wezen, begreep ik later. Wel wis ik dat ik haast diende te maken met het inschakelen van hulp, maar dat was moeilijk met één been. Het rechterbeen was er nog, waar het linker net nog krachtig stapte bungelde nu een touwtje in een broekspijp.

Mijn geluk was dat Linda ook op 'op de zaak' was, anders was ik er nóg geweest, in alle betekenissen des woords.  Ik riep dat ik vermoedelijk een hartaanval had, hoorde haar panikeren, ging op haar aandringen op de grond liggen, zij belde 112 en een kwartiertje later lag ik in een ambulance. Ik herinner me nog dat ik met een paar van die potige geelpakken converseerde, later werd me duidelijk dat ze geen woord van mijn vertoog over de editie van later die week kunnen hebben begrepen, daar het onsamenhangend was en bovendien goeddeels onverstaanbaar. Ik vermoed dat ik in gedachten mijn hoofdredactioneel voor vrijdag 21 november 2014 aan het schrijven was, maar alles wat ik bedacht zou verdwijnen in een zeker vier weken durende doodstrijd van slijm, bloed, bacteriën en wanen, inclusief medische fouten die me mijlen ver achteruit slingerden en heilzame verpleegkundigen die me vooruit duwden, letterlijk en figuurlijk, stapje voor stapje.