Oppassen

Een ingewikkelde toestand: onze dochter paste op de baby van een kennis, die namelijk een babyshower had. Dat laatste heeft bij mij aanvankelijk  tot een misverstand geleid, omdat ik meende dat baby’s een schoonmaakbeurt kregen. Niet onlogisch, daar zuigelingen tijdens hun prille bestaan regelmatig in hun excrementen liggen te blèren. Maar nee, tijdens die shower worden verse moeders verwend met een bijeenkomst waar zij het middelpunt van een feestje zijn. Althans: zoiets.

Gelet op het voorgaande mochten wij opdraven teneinde onze kleinzoon te vermaken. Een kolfje naar onze hand en daarenboven bijzonder vermakelijk want het ruim éénjarige, blonde ventje– koosnaampje Ollie – is namelijk een buitengewoon blijmoedig en actief manneke, dat nog in de veronderstelling is dat het leven één groot feest is. Tenzij hij net wakker is: hij heeft nog even tijd nodig om op bedrijfstemperatuur te komen. Hij ziet zijn grootouders aanvankelijk als een ernstige verstoring van zijn privéleventje en kijkt het onverwachte bezoek met bozige ogen aan. Het heeft veel weg van een Tukker, die de kat langdurig uit de spreekwoordelijke boom kijkt. Dat hij in een plaatsje nabij Nijmegen woont, maakt kennelijk geen verschil: de Twentse genen zijn blijkbaar sterker.

Wanneer hij echter wat heen en weer gerend heeft en hij  uit zijn in manden opgetast speelgoed een keuze heeft gemaakt, is dat het sein om voorzichtig te naderen en gespeeld afwezig  een autootje ter hand te nemen. Al snel word je dan in zijn spel meegenomen en komt Ollie met boekjes aan, die zonder uitzondering beesten tot onderwerp hebben. Aangezien ik het imiteren van dierengeluiden tot mijn expertise reken, is succes verzekerd. Ook oma wordt in het spel betrokken, zij weet haar weg in het metier van puzzels en bouwwerken.

Inmiddels rent Ollie als een dolle door de kamer, maakt regelmatig een blij sprongetje en grijpt enkele van de overal  aanwezige ballen, die hij met wonderbaarlijke kracht door de kamer keilt. Muziek, die op mysterieuze wijze na een door dochterlief gesproken opdracht uit de boxen klinkt, is voor Ollie het sein om steeds door zijn knietjes te gaan en ritmisch met zijn armen te zwaaien.

Op een zeker moment piept hij er tussenuit en rent hij de tuin in, waarbij hij wenkt en kenbaar maakt opgetild te worden. Aldus gaan wij op avontuur en wijs ik hem op bijen, bloemen, vogels en een barbecue, waarop ik tot zijn kraaiende lol hard sla – totdat ik per ongeluk er een houten handel af ram en ik deze haastig en ongezien op het ijzer leg.

Geweldig, die kleine man. Toen wij na uren het pand verlieten  keek hij wat sip en draaide bij wijze van afscheid met zijn handje. Tot snel!

Erik Endlich