Klusweek

De wederhelft had onverwacht een week vrij genomen, zodat ik koortsachtig diverse sites bezocht die gemeen hadden dat ze korte vakanties sleten. Na vele mislukte pogingen en de frustratie die daarmee gepaard ging, gelukte het mij een pension te bespreken te Kootwijk, nota bene waar ook onze hondjes welkom zijn.

Toen mijn eega uit de auto stapte vroeg zij mij behulpzaam te zijn met uitladen. Het bleek te gaan om diverse verfblikken en kwasten, alsmede een pak schuurpapier en een fles met onbestemde inhoud. Zij zag kennelijk mijn open mond en verklaarde toen dat, zoals ze dagen eerder had aangekondigd, wij het buitenwerk gingen schilderen.

Die aankondiging herinnerde ik mij niet. Dat is het gevaar wanneer ik naar de televisie kijk waarbij ik, zoals gebruikelijk bij mannen, geluiden die niet te rijmen zijn met de inhoud van de romcom eruit filter. Na decennia samenwonen weet ik dan nog wel met instemmend gehum of negatief gebrom wat mijn reactie op de stem van mijn partner hoort te zijn. Vandaar dus dat het doen van buitenwerk buiten het bestek van deze rudimentaire waarnemingen viel. Trouwens, ook viel het rauw op mijn dak. Weg chillen te Steenwijk. In plaats daarvan werd het schuren in Almelo.

Sinds ik betaald krijg voor het doen van zaken die ik leuk vind (ik ontvang een pensioen, aangevuld met AOW) zijn de taken die zien op verfraaiing van de woning en/of het omliggende perceel er een beetje bij ingeschoten. Daarvan kreeg ik thans de rekening gepresenteerd.

Het afneem- en schuurwerk werd mijn taak. Dat  eerste kwam uit die mysterieuze fles en is bedoeld om vet en andere ongerechtigheden te verwijderen. Het schuren daarna bestaat uit een eindeloos herhaalde beweging, die van boven naar beneden worden uitgevoerd. Zowel rug, schouders en armen doen mee en dat op inspannende wijze. Hoewel ik zeer regelmatig in huiselijke kring fitness, was dit van een geheel andere orde.

Vrouwlief lakte een en ander af en dankzij haar trilvrije hand ging een en ander als een dolle.

TEKST: ERIK ENDLICH