Reunie

Afgezien van lieden die geplaagd worden door een belast verleden – mepgrage ouders, een geile oom, een reeks pleeggezinnen  - ziet de doorsnee mens het verleden door een roze bril. Ach! Hoe onbekommerd sleten wij de dagen, huppelend door bos en over hei, hutten bouwend, een eerste verliefdheid, des morgens in pyjama en verwachtingsvol naar beneden waar de Sinterklaascadeaus lagen.

De magische Kerst met de ouderwets opgetuigde  boom, het… enfin, de oudere lezer ziet een en ander reeds voor zijn geestesoog passeren.Wij, te weten vader, moeder en deze jongen, gingen tijdens de zomerdag naar de camping in Lemmer, Geen zonnig weekend of kortere dan wel langere vakantie en daar gingen we weer. Over de schier eindeloze weg door de polder naar het zuidelijkste puntje van Friesland, alwaar wij nabij genoemd gehucht een caravan met voortent betrokken. Wij waren daar met drie andere families, behorend tot de vriendenkring van mijn ouders.

De magie van die zonnige dagen en de leut van vier families die elkaar al flauwekullend de maat namen, terwijl een nazaat van één hunner mijn kameraad was: dit alles leidt tot herinneringen die overheerst worden door gevoelens van melancholie. Vooral  omdat het zo’n 55 jaar geleden is en de hoofdrolspelers reeds geruime tijd geleden gingen hemelen.

Onlangs rees de gedachte om voor de overgebleven kinderen een reünie te organiseren. Na lang getouwtrek over wanneer een ieder kon, troffen wij elkaar afgelopen donderdag in Lemmer, als bejaarde criminelen die de plaats delict opnieuw bezoeken. De eerste gedachte die ongetwijfeld is gevoeld maar waar niemand het over had: hoe stokoud  iedereen is geworden.  Daar betrokkenen meer verleden dan toekomst hebben ging het dus permanent over wat wij nog van die Lemmertijd wisten. Nu: heel veel. Duidelijk was, dat ik als jongeling destijds niet alles meekreeg, te meer daar vader mij meenam naar desolate visstekken  terwijl sommige anderen verkering kregen en tegen de mores van die tijd ongehuwd de liefde bedreven. Maar ja: ik was een bloaske en wist niet beter.

Enfin, het werd een aangename “trip down memory Lane”.

De wederhelften die ons vergezelden en die onbekend zijn met het Lemmergebeuren, hadden hun eigen herinneringen. Maar daarin waren wij niet geïnteresse

TEKST ERIK ENDLICH