Alzdinges

Het is normaal om iets te vergeten. Namen, verjaardagen, gezichten, dingen: met het klimmen der jaren verzamel je een en ander, waardoor de kans toeneemt dat je denkt: ken ik haar of hem? En waarvan ook al weer?

Wie als ik reeds decennia training heeft gegeven aan talloze atleten of gewezen atleten, verkeert regelmatig in deze toestand van volslagen verwarring. Ongewoon is dat niet, want je kop, schonkige gestalte en bijzondere motoriek blijft de ander bij, vooral natuurlijk omdat ik steeds voor de groep stond. Maar wie reeds jaren geleden het lidmaatschap van onze vereniging heeft opgezegd, gehuld is in doordeweekse kleding en een volslagen ander kapsel heeft: schiet me maar lek, ik heb werkelijk geen idee wie daar monter de hand opstak en riep: “Hé trainer, ken je me nog?”

U zult het mij het voorgaande niet euvel duiden neem ik aan, maar er is een sluipmoordenaar actief die het op mijn geheugen voorzien heeft. Althans: dat vermoed ik. Het is namelijk een kwestie van erfelijke belasting. Mijn ouders, die reeds lang geleden het tijdelijke voor de eeuwige inwisselden, kregen op oudere leeftijd last van een ernstig haperend geheugen. Pa en ma belandden in een verzorgingshuis, dat zij op verschillende wijze ondergingen. Mijn moeder zat er doorgaans in een gerieflijke fauteuil zeer content, ja zelfs blijmoedig bij, iedere passant toezwaaiend en “Daaag!” roepend. Ook de eega en ik, vergezeld van onze toen nog kleine kinderen, werden steeds hartelijk ontvangen: de kinderen kregen een kneepje in hun wangetjes en wij waren een aardige meneer en mevrouw.

Mijn vader, die in zijn arbeidzame leven in een textielfabriek het nodige te zeggen had en thuis de kostwinner was, verkeerde daarentegen in een voortdurende staat van paniek. Hij zag het verzorgend personeel aan voor fabrieksarbeiders, die er de kantjes afliepen en correctie behoefden. Voorts vroeg hij zich telkens af, aan wie hij de rekening van de aan hem verstrekte leeftocht moest betalen en of hij wel de benodigde contanten had.

Steeds houd ik mij in gedachten dat ik, fysiek actief en dankzij de eega zeer gezond etend persoon, deze gesel van het geheugen misloop. Dat ik niet, eh: Allzdinges krijg. Ik hoop dat u mij tijdig waarschuwt als daarvan sprake is.

TEKST: Erik Endlich