De witkijker
Men maakt zich ongerust. Of beter: veel lieden zijn angstig. Dat komt door de oorlog in Oekraïne, de landhongerige despoot die het Sovjetrijk wil herstellen, hackende hufters die eveneens uit Rusland afkomstig zijn en meer van die shit. Onder een andere vlag varende schepen met Russische bemanningsleden die Europese kabels doorsnijden en een Poetin die geen haast maakt met een wapenstilstand – als hij deze al wil.
Ergo: dit alles maakt dat men woelt in bed en overdag peinst en piekert. Overigens: deze jongen niet. Ik ben een witkijker.
Wouter, die ik vanaf kindsbeen ken en wekelijks spreek, is een tobber. “Het kan nooit goed gaan, nog even en de Russen komen onze kant op!” Ik lachte schamper. “Woutertje toch, ziet hoeveel moeite die gluiperd van een Poetin heeft om Oekraïne op de knieën te dwingen! Gaat hij richting Baltische staten, dan krijgt hij heel Europa over zich heen. Dan is het gedaan met de Russische beer.”’
Tot zover de wisseling van standpunten, die in harmonie verliep: zo discussiëren beschaafde types. Toen begon hij over ene Kees Huygens, althans: zo verstond ik dat. Volgens Wouter een Oost-Europa-deskundige die verstand van zaken heeft en die zich wel degelijk zorgen maakte over Poetins plannen met Europa. “Heb je vast niet gelezen, wed ik.” Dat had ik ook niet, maar om mij door een onbekende auteur het kaas van het brood te laten eten, dat ging mij te ver. “Ik ken hem, maar hij praat poep. Zijn these is achterhaald en deskundig van tafel geveegd door professor docter Ulysses B. van Binsbergen in zijn artikel van vorige week!” Ik kende Van Binsbergen niet, anders dan in mijn fantasie, maar er moest vast een dergelijke deskundige zijn die een andere mening is toegedaan dan die vermaledijde Huygens.
“Wie zeg je? Nooit van gehoord! Terwijl ik zo ongeveer alle Nederlandse kranten online lees. Waar heeft hij dan in gepubliceerd? Nou? Zeg eens!!”
“In de Bruine Rotterdammer, betweter!!” – repliceerde ik op krijsende toon. Vervolgens beende ik weg van Woutertje de angsthaas, die mij verbluft nastaarde. Laat hem maar ongelukkig worden met Huygens; ik ben een Van Binsbergen-man.
TEKST: Erik Endlich