De zachte krachten zullen zeker winnen

Ik had het met mijn lief over hoe de wereld verdeeld is, hoe de mensen zich volstoppen met troep en overladen met hitserij. Ik kon haar niet geruststellen, in haar hoofd en zelf ben ik ook niet zeker van de goede afloop, maar er is niet meer in te brengen tegen de brallers, de schreeuwers en de roeptoeters van onze bekommerde en verweesde wereld.

En ik las haar het gedicht voor en bad hoop dat ze daarmede de slaap zou vatten, die ik mijzelve ook toewens. Moed verloren, al verloren, dat ik dìt vandaag las, en nee, dat was mijns bedunkens geen toeval, omdat ik blijf geloven dat het goed afloopt, als de slaap der vermoeiden die ook rust kan geven; ik las haar voor, een gedicht van hoop en van verstilling. Ik ontvouwde een gedicht dat ik al jaren in de machine koester. Voor de gekken en tegen de brallers.

Voor en over Linda Paloma.

De zachte krachten zullen zeker winnen
in ’t eind – dit hoor ik als een innig fluistren
in mij: zo ’t zweeg zou alle licht verduistren
alle warmte zou verstarren van binnen.
–
De machten die de liefde nog omkluistren
zal zij, allengs voortschrijdend, overwinnen,
dan kan de grote zaligheid beginnen
die w’als onze harten aandachtig luistren
–
in alle tederheden ruisen horen
als in kleine schelpen de grote zee.
Liefde is de zin van ’t leven der planeten,
en mense’ en diere’. Er is niets wat kan storen
’t stijgen tot haar. Dit is het zeekre weten:
naar volmaakte Liefde stijgt alles mee.


Henriette Roland Holst-van der Schalk (1869 – 1952)
–